Brug tussen bejaardenhuis en bewoonde wereld
"Krijgt u deze week nog bezoek?" De lege ogen die eerst naar het lege koffiekopje staarden, kijken nu naar mij. "Ja, mijn man en kinderen komen straks en dan gaan we samen naar het strand." Een glimlach verschijnt op haar gezicht en eventjes lijkt er weer iets van leven in haar te zitten. Het uitzendbureau had gevraagd of ik een middagje kon helpen en mijn verwachtingen waren dat ik kamers zou schoonmaken. Nu zat ik tussen dementerende cliënten en was mijn taak om te zorgen voor gezelligheid en afleiding. De meeste mensen die er zitten zijn erg oud en een groot deel heeft geen familie meer, vertelt een verpleegster. Het lijkt me een afschuwelijk idee, om het laatste deel van je leven eenzaam en opgesloten van de buitenwereld door te brengen ondanks de allerbeste zorg. Nu is er voor zulke mensen toch een straaltje licht aan de horizon. Een groep studenten uit Twente heeft namelijk een uitvinding gedaan, waardoor ook ouderen weer in contact kunnen komen met de wereld buiten de instelling. Leer ze gewoon Whatsappen of sms'en, denk je misschien. Maar zo simpel ligt dat niet. Wij zijn bijna geboren met onze mobiele telefoons in de handen en kunnen de snelle technologieën makkelijk bijbenen, omdat we er bekend mee zijn. Voor ouderen is dit erg moeilijk omdat dit een hele andere wereld is. De nieuwe uitvinding slaat als het ware een brug tussen de oude en nieuwe generatie. De brug is het apparaat wat ''appeenoma'' wordt genoemd. Je kunt met je telefoon een whatsappje sturen naar een oudere en daar komt, op papier, je berichtje uit het apparaat gerold. De oudere schrijft vervolgens een berichtje terug en stopt dit in het apparaat en op die manier wordt communicatie makkelijk gemaakt. Geweldig dat jonge mensen nadenken over betere communicatie, zodat de ouderen zich minder eenzaam voelen. "Wanneer kom je weer terug?" vraagt een van de bewoners. Ik kijk haar en zou ze willen zeggen dat ik aan ze denk en dat ik ze niet vergeet. De appeenoma-machine zou nu ideaal zijn.