In de stad mis ik de ons-kent-ons mentaliteit
Als je deze column leest, heb ik inmiddels het Belgische grondgebied verlaten. Drieëntwintig weken stage op de afdeling Medische Beeldvorming in Antwerpen heb ik afgerond. Ik kijk terug op een mooie tijd in Antwerpen. Ik heb daar van de cultuur mogen proeven en bovenal veel geleerd qua fotografie van de innerlijke mens. Na een goede schoonmaakbeurt van mijn kot heb ik Antwerpen verruild voor Eindhoven. Komende week zal ik daar met frisse moed beginnen met het volgende semester. Want een terugkeer naar het eiland zit er voorlopig niet in. En eerlijk gezegd vind ik dat niet erg. Ik vind het heerlijk om op mezelf te zijn en dat je gewoon je eigen ding kan doen. Al moet ik wel zeggen dat ik in de weekenden graag thuis kom. Wat ik wel mis, is het 'ons kent ons' moraal in de stad. Als je daar een stukje gaat fietsen en je komt iemand tegen, is het nagenoeg raar om gedag te zeggen. Hoe anders is dat op het eiland. Toch is het erg bijzonder dat ik alweer tweeëneenhalf jaar op kamers zit. Als klein jochie maakte ik me in groep 3 al ontzettend druk hoe ik het schoolkamp in groep 8 zonder mama zou overleven. Wat dat aan gaat ben ik behoorlijk veranderd... De kans is niet groot dat ik permanent terug zal komen naar het eiland. In mijn toekomstige werk in het ziekenhuis lijkt het me vreselijk om telkens mensen op de onderzoekstafel tegen te komen die je kent. Gelukkig ben ik niet plaatsgebonden. Ik laat het simpelweg op me afkomen en dan zien we wel waar het schip strandt. Op Goeree-Overflakkee of ergens anders...