Hopeloos verloren
In de grote nieuwbouwwijk in de buurt van Rotterdam voel ik mij verloren tussen de hoge gebouwen en imposante woningen. Letterlijk, want er is geen centrum met een kerk, winkels of haven, dus ik laveer eindeloos door straten die zo uit de kopieermachine lijken te komen. Ik verdwaal hopeloos tussen massieve voorgevels en spiksplinternieuwe huizen in een jaren '30-jasje. Alles is zo mooi en strak dat het voelt alsof ik een poppetje ben in een uit de kluiten gewassen maquette.
Als ik later op het eiland rij, kom ik langs een volkstuincomplex aan de rand van het dorp. Het lijkt alsof de schuurtjes en plantenkassen volstrekt willekeurig zijn neergeplant. De meeste gebouwtjes ogen vermoeid, maar in de praktijk staan ze, net als de tuinders, hun mannetje. Ze hebben toch maar mooi de gemene storm van vorige week overleefd.
Langs de dijk tussen Sommelsdijk en Dirksland hebben jarenlang een flink aantal oude tractors en machines in het land gestaan. Naar verluidt als protestactie, omdat de eigenaar van het perceel er geen schuur mocht bouwen. Ondertussen zijn de tractors verdwenen en staat er nog geen schuur, dus de gemeente heeft de strijd gewonnen.
Het is opeens duidelijk wat er ontbreekt in de nieuwbouwwijk waar ik verdwaalde. Het is zo nieuw en aangeharkt dat er geen ruimte is om maar wat aan te klooien. Alles is vooraf uitgedacht en ingevuld, het burgerlijk verzet is beperkt tot een enkeling die de witte kozijnen overschildert met een felle kleur. De wijk wordt begrensd door de snelweg, als je daar onderdoor rijdt kom je in een vergelijkbare wijk. Er is dus geen ruimte voor chaotische volkstuintjes en al helemaal niet voor een kerkhof met oude tractoren. Je zou bijna medelijden hebben met de mensen die er wonen...