Vergankelijkheid…
Het was vorig jaar maart dat we een praatje hadden met Kees van der Laan. ln Stellendam leidde hij een eenzaam bestaan, woonde in een oude woonwagen, maar was zichtbaar met dat alles tevreden.
De burgemeester probeerde hem in een bejaardenhuis te krijgen, maar Kees vond dat "onbegrip". Hij had daar alles wat z'n hart begeerde, z'n rommel, z'n hond en z'n konijnen. Hij was 70 en hij tobde niet over later. Over de tijd dat hij hulpbehoevend zou zijn dacht hij weinig: "ze zoeken dan wel wat voor je op", zei hij dan. In het ziekenhuis hadden ze hem "gewurgd en gepijnigd" en hij was gelukkig weer terug te zijn in zijn wagen, waarmee hij pronkte omdat die gemaakt was van "echt Belgisch eiken."
Kees van der Laan is niet meer. Op een decemberdag vorig jaar werd hij gevonden, doodziek in z'n wagen. Weer ging hij naar het ziekenhuis, nu voor het laatst. Enkele dagen daarna blies hij zijn laatste adem uit. Gisteren verteerde het vuur zijn wagen, aangestoken door Gemeentewerken. Alles wat aan Kees herinnerde is vergaan. Het was het einde van een triest levensverhaal, symboliek ook van de vergankelijkheid…
Dit artikel stond eerder in het Eilanden-Nieuws van 16 januari 1973.