Lege-nest-syndroom
Het is stil in huis. Onze meiden zijn door opa en oma uitgenodigd om patatjes te komen eten. Over papa en mama werd in de uitnodiging niet gerept en dus zitten we verdrinkend in zelfmedelijden aan de eettafel. Het is zo'n moment waarop het lege-nest-syndroom je zomaar kan bekruipen. Gelukkig heeft onze kleuter ons recent op geheel eigen wijze op het hart gedrukt dat we ons daar absoluut niet mee bezig hoeven te houden. Want ze is niet van plan om uit huis te gaan. Echt niet.
De tranen biggelden namelijk over haar wangen toen ze er alleen maar aan dacht. "Ik blijf altijd bij jullie wonen," beloofde ze stellig. Mijn man - die nu al weg kon dromen bij Rijnreisjes voor 65-plussers met uitwonende kinderen - werd wat pips. Voorzichtig vroeg ik onze dochter hoe ze dat precies voor zich zag. "Ik blijf hier wonen. En ik word dansjuffrouw en dan kun jij mijn jurken wassen." "Waarom moet ik dat doen? Dat kun je dan prima zelf," begon ik nu al te mopperen. "Omdat jij mijn moeder bent," zei ze. "Oh, en ik wil ook mama worden," voegde ze er achteloos aan toe. "Maar dan heb je wel een man nodig," merkte ik - een tikkie ouderwets natuurlijk - op. Ze knikte. "Die komt hier ook wonen." Mijn man verslikte zich. Het idee dat zijn rustige Rijnreis moest wijken voor de opbouw van een soort commune, werd hem duidelijk te veel.
En hoewel ik nog niet stond te trappelen om met hem op Rijncruise te gaan, moest ik - bij de gedachte aan de wasmand alleen al - ook even slikken. "Maar waarom wil je niet op jezelf wonen?" vroeg ik haar. "Gewoon," zei ze. "Omdat ik heel graag bij jullie ben." We smolten. En ach, Rijnreisjes worden - net als een lege wasmand - toch overschat.