Stressvolle zoektocht
Onze auto maakte plotseling een vreemd geluid op de snelweg, daarna stopte alles en stonden we stil. Een paar dagen later stelde de autodokter de diagnose: er viel niks meer te redden aan onze trouwe bolide. Dus moet er een nieuwe auto komen. Dat klinkt autoliefhebbers waarschijnlijk als muziek in de oren, maar ik vind het allemaal nogal stressvol.
Als geboren controlefreak wil ik graag de beste keuze maken, of nou ja, op zijn minst een goede keuze. Dus vraag ik de autodokter om advies, hij legt uit dat er een tekort is aan jonge occasions omdat er tijdens de recente 'crisisjaren' niet zo veel nieuwe auto's zijn verkocht. Hij zegt ook dat er daarom veel rommel wordt aangeboden. Een eerlijk verhaal, maar het is geen geruststellende boodschap als je op zoek bent naar een betrouwbare tweedehands auto. Op zoek naar houvast verdiep ik mij verbeten in de materie. Dus weet ik ondertussen bijna alles over verbruikswaarden, diesel versus benzine, kilometerstanden en bifuel techniek.
In mijn familie wordt de auto vooral gezien als een middel om je van A naar B te brengen. Een oude tante, die zelf overal naartoe fietste, noemde iedere auto een Fordje. Toen er eens iemand vol trots met zijn glimmende, nieuwe BWM het erf op kwam rijden sprak ze de legendarische woorden: "Zo, heb je een ander Fordje?"
Mijn vader heeft weleens bedacht dat het veel beter is als er één model auto komt, in plaats van de tientallen merken en honderden modellen die er nu zijn. Dan worden auto's een stuk goedkoper, zijn alle onderdelen makkelijk verkrijgbaar en kun je bij iedere garage terecht als er wat aan de hand is. Er zitten misschien wat haken en ogen aan het 'communistisch auto rijden', maar het zou mij heel wat keuzestress besparen…