"Door de ziekte van Peter leven we nu bij de dag..."
Hoewel 16 jaar geleden bij Peter Oost al de diagnose 'Parkinson' werd gesteld, was 2017 toch een bijzonder heftig jaar voor hem want 'pas' een half jaar geleden dwong de ziekte hem ertoe om zijn baan te beëindigen. Toch zit deze 50-jarige inwoner van Sommelsdijk niet achter de geraniums. Samen met zijn vrouw Geanne vertellen ze over de veranderingen die de ziekte van Parkinson in hun leven heeft teweeg gebracht.
Peter en Geanne Oost zijn oorspronkelijk afkomstig uit het Groningse Zuidhorn. Vanwege zijn werk bij de Technische Dienst in de toenmalige Samaritaan kwamen ze 26 jaar geleden in Sommelsdijk te wonen. Het jonge gezin groeide en alles leek voor de wind te gaan, totdat in de zomer van 2001 plotseling de linkerhand van Peter begon te trillen. "Ik begreep niet hoe dat kon, om mijn hand stil te krijgen ging ik er maar op zitten", maar hij ging toch maar naar de huisarts die hem direct doorverwees naar een neuroloog. Al heel snel werd de diagnose gesteld: De ziekte van Parkinson. 'dat kan toch niet op deze leeftijd, in de Samaritaan kwam ik deze mensen soms tegen, maar die waren al ouder. "We googelden op internet wat dit precies inhield, maar daar werden we niet vrolijk van", weet Geanne nog. De wereld stond even stil voor het gezinnetje, maar ze konden al vlug relativeren: "We hadden een vriend daarbij was juist een hersentumor geconstateerd en zo erg was het bij ons toch niet".
Peter liet de moed niet zakken, ook al had hij verwacht dat zijn carrière nadat Parkinson was geconstateerd wel het hoogtepunt had bereikt op 34 jarige leeftijd. Maar het liep anders. Inmiddels werkte hij bij een technisch bedrijf GTI in Rotterdam, waar tijdens het constateren van de ziekte juist een reorganisatie aan de gang was. "Een oud-collega belde me op en hij tipte mij om te solliciteren bij Delta Consult in Zeeland". Na wat twijfelen ging hij daar op sollicitatiegesprek. Het resultaat van dit gesprek was dat hij bij het bedrijf terecht zou kunnen. "Maar ik had nog niet gezegd dat ik Parkinson had en als christen vond ik niet dat ik dit mocht verzwijgen. Na een kort overleg besloot men - met waardering voor zijn openheid – hem een jaarcontract aan te bieden. Dit contract werd na een jaar omgezet in een vast contract. Nadat het bedrijf was overgenomen door SKF moest hij weer solliciteren bij het nieuwe bedrijf. Nu gaf hij gelijk in het begin van het sollicitatiegesprek aan dat hij deze ziekte Parkinson had en ook dat was geen probleem. De bedrijfsleiding beloofde om met hem mee te denken over zijn problemen en ze hebben deze belofte stand gedaan. "Het is wel een beetje cynisch, ik was daar werkzaam als trillingsanalist en destijds was dat juist het meest in het oog lopende symptoom", lacht Peter. In maart van dit jaar moest hij echter vanwege zijn ziekte een punt achter het werk zetten en in augustus werd hij volledig afgekeurd.
Om nog enigszins te kunnen blijven functioneren is er medicatie nodig. Momenteel gebruikt Peter 23 pillen per dag, die volgens een strak schema moeten worden ingenomen en als hij dit doet blijft hij aardig in beweging, Voor een onderzoek naar een eventuele operatie (zgn DBS) moest hij zijn medicijngebruik afbouwen, maar toen bleek dat Peter zonder medicatie zo ziek was dat de artsen het hem afraadden, mede door de complicaties die altijd aanwezig zijn bij zo'n ingrijpende behandeling Het is niet alleen het beven. Dat is heel goed onder controle Als bewijs toont hij zijn handen die vrij van trillingen zijn. Er zijn ook andere klachten, zoals moeilijker en trager bewegen, niet meer duidelijk kunnen schrijven, moeite hebben met aandacht vasthouden, hallucinaties (die ook als bijwerking soms optreden), slechte concentratie en veel pijn. Peter legt uit dat hij vrijwel nooit zonder pijn is en dan gaat het vooral over spierpijn. Ook noemt hij het een hele onderneming als hij zich 's nachts op bed om moet draaien, als gevolg van de stijfheid. Veel waardering heeft hij voor neuroloog dr. Zuidgeest van het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. Een arts die hem heel goed aanvoelt en goed begeleidt.
De ziekte van Peter heeft natuurlijk ook gevolgen voor het gezinsleven. Dingen die vroeger gewoon waren kunnen niet meer. "Wij waren echte kampeerders maar dit kan niet meer, ook hebben we andere plannen bij moeten stellen", aldus Geanne.
Geanne en Peter zijn allebei christen en dat is het belangrijkste in hun leven. "Door de ziekte van Peter leven we nu meer bij de dag want je kunt niet iets lang vooruit plannen. Daardoor zijn we heel afhankelijk van onze Heer en daar voelen we ons goed bij". De nabijheid van God hebben ze altijd wel ervaren want hoewel de diagnose Parkinson er wel in hakte zijn ze nooit opstandig of boos geweest. "We hebben nooit het idee gehad waarom wij…? We dachten eerder: waarom wij niet? Wij leven in een kapotte wereld.
"We zijn nooit ambitieus geweest. In het begin hadden we ons leven zo ingedeeld dat Peter kostwinner zou zijn en ik werkte parttime als doktersassistente. Maar toen bleek dat de ziekte doorzette ben ik weer gaan studeren, om zodoende leuk werk te kunnen vinden wat ik ook full time zou kunnen volhouden. Ik werk nu als apothekersassistente in het ziekenhuis, overigens nog steeds part time". "Dat is wel even wennen, want elke man wil toch graag voor zijn gezin zorgen", aldus Peter, die nu veel andere dingen doet, zoals boodschappen en koken. Daarnaast werkt hij ook wel eens in de tuin en luistert heel graag naar muziek. "Ik moet er wel rekening mee houden dat alles wat langzamer gaat", want ook hij voelt dat zijn krachten langzaam afnemen.
Toch willen Geanne en Peter zinvol bezig zijn in de wereld. Ze verzekeren dat, ondanks de ziekte van Peter, ze er graag voor een ander willen zijn. En daarom hebben ze ongeveer drie jaar geleden besloten om een cursus Pleegzorg te volgen. Na de succesvolle afronding kwamen er twee tiener pleegdochters. En dat geeft ook Peter een doel in zijn leven. Hij is er voor ze als ze hem nodig hebben.
Naast het werk thuis is Peter ook actief als vrijwilliger bij het op te richten fietscafé en begeleidt hij een vluchteling bij het leren van de Nederlandse taal.
Hun geloof en een flink portie humor houdt het vrolijke stel in de soms moeilijke tijden op de been. "We moeten heel veel lachen en dan nog het meest om ons zelf…". Daarnaast weten ze zich ondanks alles gedragen door God. "We weten dat het leven hier nog even tobben wordt af en toe, maar dat we een heerlijke toekomst in het vooruitzicht hebben".
Peter en Geanne richten graag de blik naar buiten, naar de ander, "ons motto is: Wees altijd een getuige van Christus, desnoods met woorden.