Corné Stroober, schutter bij de luchtmobiele brigade
Kicken: met 230 kilometer per uur in het niets springen
De adrenaline gierde door zijn lichaam toen Corné Stroober voor het eerst uit een C-130 Hercules moest springen. "Ik stond als eerste in de deur. Met een snelheid van ruim 230 kilometer per uur vlogen we op de dropzone af. Je krijgt zo'n kick als je met die snelheid in het niets springt… Je merkt al snel dat je door al de aangeleerde drills in je grondopleiding je controles goed en snel uitvoert."
Corné Stroober zit bij de 11e Luchtmobiele Brigade 11 bataljon Charlie Tijger Compagnie en is gestationeerd op de Oranjekazerne in Schaarsbergen. "Mijn functie is Minimi-schutter bij een mortiergroep. De Minimi is een licht machinegeweer van Belgische makelij. Het wapen weegt ongeveer 7 kilo en schiet 700 tot 1000 schoten per minuut. Het mortierstuk meubelen we bij acties aan onze rugzak, die dan al snel meer dan 50 kilo weeg."
Hij wist al van jongs af aan dat hij militair wilde worden. "Ik was altijd al veel bezig met bijvoorbeeld legertje spelen en open dagen bezoeken. Eigenlijk alles stond in het teken van defensie. Toen ik ouder werd begon ik meer de realistische kant te zien en dat er veel speelde in de wereld. Dan is het mooi als je in een organisatie werkt die zich daar op deze manier voor inzet."
Rode baret
Wat hem zo aantrok was vooral het uitdagende werk binnen defensie. Vooral het behalen van de rode baret. "De rode baret staat wereldwijd symbool voor parachutisten en air assault-eenheden en is daarom niet voor iedereen weggelegd. De opleiding duurde 23 weken en was fysiek zwaar. Er zijn tijdens de opleiding vaak momenten dat de lat hoog wordt gelegd. Waar je wilt stoppen moet je nog doorgaan, bijvoorbeeld als je denkt dat je weekend begint en toch nog een mentale training krijgt. Dat valt dan tegen als je die week weinig geslapen hebt en tientallen kilometers met een zware rugzak hebt gelopen."
Inmiddels heeft Stroober veel mooie en uitdagende oefeningen en opleidingen gedraaid. "De mooie momenten uit mijn werk zijn wel de grotere oefeningen, waarbij het gaat om 100 procent inzet van de hele groep en nauwkeurig werken. Bij het werken met de mortieren kan de kleinste fout fataal zijn. Ook als mijn commandant mij de opdracht geeft om een voertuig gereed te maken en aan te haken aan de heli, kunnen er geen fouten gemaakt worden op het moment dat die kist van ruim 11.000 kilo 3 meter boven mijn hoofd hangt."
Niet alle ervaringen zijn zo mooi als het springen uit een C-130 Hercules, terwijl de adrenaline door je lichaam giert. Mindere kanten zijn er natuurlijk ook als je bij defensie werkt. Stroober noemt zijn privéleven, dat wel eens in het gedrang kan komen. "Als ik soms voor langere tijd weg ben, kan ik mijn vriendin alleen via Skype spreken. Bruiloften en verjaardagen mis je ook weleens. Dat is wel lastig, maar ik merk dat mijn vriendin, familie en vrienden mij daar in zullen steunen en dat ook begrijpen."
Pas was Corné Stroober nog langere tijd van huis. Hij was in Texas op de basis Fort Hood, een kazerne die ongeveer even groot is als de provincie Utrecht, waar 45.000 militairen en 10.000 burgers wonen. De 11e Luchtmobiele Brigade was er om te trainen.
Doorgroeien
Voor Stroober is een jeugddroom uitgekomen: werken als militair. Hij wil graag doorgroeien, "maar voorlopig blijf ik bij de luchtmobiele brigade, om daar te trainen en klaar te staan voor een eventuele uitzending".
In de weekeinden is hij normaal gesproken op Goeree-Overflakkee, zijn geboorte-eiland, "waar we hebben leren werken en de handen uit de mouwen te steken. Een goede basis voor een militair, denk ik. En het is de plek waar ik thuis kom, en een groot deel van mijn vrienden en familie heb. Ik heb ook veel steun van gemeenteleden uit de Hersteld Hervormde Kerk in Middelharnis, want soms is het lastig als je lang weg bent en niet de christelijke sfeer om je heen hebt. Die steun is dan ook zeker belangrijk."
