Een halve eeuw jachten onderhouden en repareren

Als 17-jarige begon hij in 1967 op de jachtwerf van zijn vader. Nu, na vijftig arbeidzame jaren, komt het pensioen van John Peeman in zicht. En dat van zijn vrouw Addie, die eerst een kapsalon had, maar later volop ging meewerken op de werf, ook als kraanmachinist. Ze kunnen terugkijken op drukke, maar hele mooie jaren.

Jachtwerf Peeman is een bedrijf met veel geschiedenis. Verre voorvaderen van John stichtten de werf aan de haven van Middelharnis. Dat was in de achttiende eeuw. Generatie op generatien hield zich bezig met de bouw en reparatie van schepen voor de vissersvloot van het dorp. Tot de visserij begin twintigste eeuw uit Middelharnis verdween.

"Mijn opa was boer en commissionair. Daarnaast verhandelde hij kolen en olie", vertelt John Peeman. Op de werf gebeurde toen niet veel. Pas in 1967, toen de handel in kolen en olie door de komst van het aardgas onder druk was komen te staan, bliezen John en zijn vader de maritieme activiteiten nieuw leven in. Nu voor de pleziervaart. "In het begin lagen er maar een paar bootjes in de haven. In die tijd ging ik ook nog wel op pad om kolen en olie te bezorgen." Een herinnering aan de handel in brandstoffen staat nog altijd tegenover de ingang van de jachtwerf: een tankstation.

Het werk op de werf nam toe, want vanaf de jaren zeventig groeide het aantal mensen met een recreatief vaartuig explosief. "Ik heb dertig jaar lang zes dagen in de week gewerkt", blikt John terug. Dat kwam niet ten goede aan zijn gezondheid, zodat hij vanaf die tijd vijf dagen in de week ging werken, zondag en maandag ging de werf dicht.

Zelf gemaakt

Op een kleine jachtwerf moet je van vele markten thuis zijn, en dat is John Peeman ongetwijfeld. "Ik heb bijna alles zelf gemaakt wat je op de werf ziet: de hellingwagen, waarmee je boten uit het water kunt tillen, alle gereedschappen, de jukken, de kraan grotendeels. In de zomer vaart alles, dat is voor ons een wat rustigere periode. Dan is er tijd voor zulk soort klussen."

De hydraulische hellingwagen was een uitkomst, want vóór die tijd was het uit het water halen van een boot een hele onderneming. Het systeem met balken, palen en vaten was heel arbeidsintensief. De komst van moderne jukken en een kraan vergemakkelijkte het werk eveneens.

John en Addie vertellen dat ze naast de werf twee winkeltjes hadden: een bootshop waar het publiek terecht kon voor bootaccessoires en een shop bij het tankstation. "Ons tankstation was het eerste op Flakkee dat aan alles milieueisen voldeed en waar je 24 uur per dag kunt tanken." De winkels zijn opgeheven, evenals de bootverhuur. Op de voor verhuur bestemde boot, Happy Days, varen John en Addie nu zelf graag rond.

Geen onderscheid

De jachtwerf is er voor alle mogelijke reparaties en onderhoud aan recreatieboten. Voor de winterstalling zijn er vijftig plekken. De klanten, die ook zelf aan de slag kunnen op de werf, zijn over het algemeen zeer tevreden. "We krijgen veel positieve reacties. Waarschijnlijk komt dat door ons enthousiasme over ons eigen werk en omdat we van heldere afspraken houden. We leveren vakwerk en we maken geen onderscheid tussen een bootje van 2000 euro en een jacht van 200.000 miljoen. De klanten komen uit het hele land, maar ook uit bijvoorbeeld Duitsland en Engeland. We hebben zelfs een Argentijn als klant gehad."

Tal van boegschroeven gingen door de handen van John. Vele stootranden en dekken zijn er gerepareerd. Tientallen rompen zijn jaarlijks geschilderd. Er is elektronica geïnstalleerd. Boten zijn winterklaar gemaakt. Talloze polyester boten kregen een osmosebehandeling op de werf in Middelharnis. Aan dat alles komt nu een eind. Na vijftig (John) en eenenvijftig jaar (Addie) werken is het mooi geweest. Ze hopen de jachtwerf binnenkort te verkopen aan de buren, de Menheerse werf, die als belevingswerf veel publiek hoopt te trekken, maar ook als jachtwerf actief blijft. John en Addie zijn er blij mee, al zal het wel even slikken zijn als de naam Peeman na tweeënhalve eeuw van de gevel zou verdwijnen.

Altijd buiten

Ze gaan het nog missen, dat werfleven. "Als je een zwaar verwaarloosde boot als nieuw weer naar buiten ziet gaan, geeft dat veel voldoening. Ik heb het werk altijd met veel plezier gedaan. Je bent vrij, zelfstandig en altijd buiten, dat zie je wel aan mijn kleurtje…", zegt John. "Het is hier nooit saai." Addie beaamt dat: "Elke dag is anders en je komt dagelijks in contact met de klanten die bij ons passen."