Tuinieren is net schilderen: een compositie maken
Zo'n tuin met veel omgespitte kluiten en op regelmatige afstand een afrikaantje, daar houdt Ineke Snoek niet van. Van een tuin met allemaal tegels en een bankstel, zoals je tegenwoordig vaak ziet, moet ze ook niets hebben. Verschrikkelijk! Zelf heeft ze een wilde tuin. Daar hoef je niet veel aan te doen, zou je misschien denken. Maar dat is niet waar. Een wilde tuin moet je cultiveren en goed bijhouden, elke dag weer, anders ontstaat er een wildernis. "Het moet wel beheersbaar blijven."
De tuin van Ineke Snoek, aan de Boezemweg in Dirksland, trekt wel de aandacht. Ooit prijkte hij in de Flakkee-kalender. Prachtig plaatje met die door rode wingerd bedekte vroeg-negentiende-eeuwse gevel. Met de voortuin sleepte de bewoonster van Even Buiten zelfs de hoofdprijs van de door de dorpsraad uitgeschreven wedstrijd in de wacht.
Dat tuinieren moet wel in de genen zitten. "Nee, we hadden vroeger thuis wel een grote tuin, maar mijn moeder deed er zelf niets in. Ze liet een tuinman komen. Ik kon nog geen paardenbloem van een madelief onderscheiden."
Dat veranderde toen Ineke in Rotterdam-Zuid ging wonen en in een piepklein tuintje van vier bij vier aan de slag ging. "Ik deed maar wat, maar ik was er verguld mee." Een verhuizing naar Kralingen leverde een grotere tuin op. Die was helemaal betegeld, maar daar maakte ze snel een eind aan. De grindvlakte – met hier en daar een struik, een gazonnetje en een border –, die ze 28 jaar geleden aantrof bij Even Buiten, veranderde ze vervolgens in een veelkleurige tuin vol leven.
"Dat is niet volgens een vast plan gebeurd. Ik ben niet zo van het studeren in tuinboeken. Ik keek gewoon welke plant ik mooi vond en waar die het beste tot zijn recht kwam. Echt op het gevoel. Tuinieren is net schilderen. Ik kijk naar de compositie. Als er een takje in de weg hangt, knip ik het weg om het beeld mooier te maken. Ach, ik doe maar wat, maar over het algemeen pakt het goed uit. Of er weleens wat misgaat? Ja, ik heb geprobeerd hier rododendrons te planten, maar dat gaat natuurlijk niet op die klei hier."
In het begin wilde Ineke de tuin snel vol krijgen. Als ze met de kinderwagen door het dorp liep, had ze soms een schop bij zich om interessante planten in de berm uit te steken. Zo kwamen ook woekeraars als zevenblad en speenkruid in haar tuin. "Ach, zo erg is dat niet. Zevenblad is heel mooi als het bloeit. Het is een goede bodembedekker en lekker in de sla."
Geen palm
Er kwam een terras achter het huis en muurtjes – gemaakt van puin uit de kelder van Even Buiten -, paaltjes van een sloopwoning uit de buurt, een houtwal, een verdwaald kunstwerk en een composthoop. Maar het belangrijkste zijn natuurlijk de planten. Helleborussen, veel euphorbia's, digitalissen, dovenetel, hondsdraf, hop, clematis, leverkruid… "Niet dat gecultiveerde. Ik zou ook nooit een palm in de tuin zetten."
Zo'n natuurlijke, wilde tuin trekt heel veel leven aan. Kikkers en padden, massa's lieveheersbeestjes, egels, spitsmuizen, heel veel vlinders en vogels. Met enige regelmaat is zelfs het geklop een specht in de tuin van Even Buiten te horen.
Het is hard werken in zo'n wilde tuin. "Het gaat altijd door. Ook in de winter. Dan moet er gesnoeid worden en is het tijd om de lindenhaag te knotten. Ik doe elke dag wel een rondje door de tuin. Ik ken ieder plantje hier. Tuinieren is heel ontspannend en het maakt je hoofd leeg. Ik hoef niet naar de sportschool voor lichaamsbeweging…", aldus Ineke Snoek die naast het tuinieren ook actief is als maker van kunstzinnige beelden.
Nu, begin april, is er nog niet veel kleur. Maar dat verandert snel. Nog even en dan is het overblijfsel van de kastanjeboom weer een bont geheel van bloeiende trompetbloemen en kamperfoelie. En krijgt de gevel van de voormalige boerderij weer het aanzien van een kalenderplaat.
