Druk, druk, druk
"Ik heb het echt super druk momenteel, ik weet niet hoe het bij jou is, maar dit land lijkt verslaafd te zijn aan werken." Dat appte een kennis die in Miami woont vorige week. Een vriend met wie ik het er over had zei: "Volgens mij is het gewoon overal druk en heeft iedereen te maken met een hoge werkdruk, het draait allemaal om geld, geld en nog eens geld." Zijn omschrijving op Whatsapp is 'Werk om te leven, leef niet om te werken'.
Mijn opa, die fruitteler was, werkte vrijwel altijd zes dagen in de week. Zeker in drukke periodes maakte hij lange dagen, in weer en wind was hij aan het werk om zijn gezin te onderhouden. Toch heb ik nooit gehoord dat hij last had van een burn-out, een woord dat toen nog helemaal niet bestond. Vergeleken met mijn opa heeft mijn generatie een makkie. We werken veel minder uren en dat doen we in veel gevallen achter een ergonomisch verantwoord bureau op een stoel met 23 verschillende standen.
Dat er veel leeftijdsgenoten thuis komen te zitten met een burn-out heeft in de meeste gevallen niks te maken met de fysieke belasting. Het probleem zit er, denk ik, in dat we te hoge eisen stellen. We willen niet alleen perfect werk afleveren, maar ook iedere deadline halen, uitblinken in een sport en een druk sociaal leven onderhouden. Het extreemste voorbeeld hiervan zag ik in een documentaire. Daarin neemt een stel tijdens het hardlopen de agenda door voor de volgende week. Ieder minuut van de dag wordt zorgvuldig vol gepland. De enige onzekere factor in hun indeling is de stoelgang.
De oplossing voor het druk-druk-drukprobleem lijkt simpel. Niet meer verwachten van jezelf dan dat je aan kunt. Mijn opa had dat al lang begrepen met zijn boerenverstand, mijn generatie heeft coaches en mindfulness nodig om dat te ontdekken.