Excursies, jarige juffen en oproepjes
Sinds onze oudste dochter naar de basisschool gaat, draait mijn brein overuren. Van alle kanten komt er informatie op me af en een groot deel ervan moet ik ook nog zien te onthouden. Op maandag moet er bijvoorbeeld collectegeld mee en op donderdag is het zaak het bibliotheekboek niet te vergeten. Dan zijn er ook nog excursies, jarige juffen en tien minuten-gesprekken, afgewisseld met oproepjes om een knuffel, speelgoed, spelletjes, eikels of tijdschriften mee te brengen.
De verwachtingen zijn duidelijk hooggespannen en worden - om de lat nóg wat hoger te leggen - gefragmenteerd gecommuniceerd. Zo is er een maandelijks nieuwsbulletin dat per mail verspreid wordt - waarin de uitjes vermeld staan - maar ook een jaargids met kalender, waarin je de ATV-dagen van de juf weer kunt vinden (kwam ik ook pas achter nadat ik op een zonnige vrijdagochtend met een kleuter en peuter aan de hand, met een tas vol eikels en twee oude Libelles op een uitgestorven schoolplein stond). En dan hangen er ook nog twee volgepende memoborden in de hal van de school en rusten er regelmatig stencils met aanvullende mededelingen op het te schattige kleine schoolstoeltje van onze kleuter. Het is angstaanjagend voor zo'n vergeetachtig mens als ik.
En dus schrijf ik alles wanhopig over in mijn eigen agenda en dwing ik mijn man om de belangrijkste zaken tevens in de zijne te zetten. Met hangen en wurgen slagen we er tot op heden in om aan de meeste dingen te denken. En soms - zo moet ik bekennen - gaat het zelfs een beetje ten koste van de dingen die er werkelijk toe doen. Bijvoorbeeld op die regenachtige donderdagmorgen toen ik zelfvoldaan het erf afreed - ik had het biebboek, de fruithap, de gevraagde tijdschriften en zelfs het ingevulde strookje voor het tien minuten-gesprek in de bakfiets gehesen - en er maar net op tijd achterkwam dat onze kleuter nog in de garage stond.