Twee dikke kruisen
Het moest nog oktober worden toen de grote Sinterklaas-brochure van een niet nader te noemen speelgoedwinkel met een plof op de deurmat landde. Onze meiden doken er meteen bovenop. Gewapend met een pen werd alles wat ze begeerlijk vonden, aangekruist. We keken glimlachend toe, wetend dat Sinterklaas in zijn nopjes zou zijn met dit heldere verlanglijstje in boekvorm, waarop niet alleen de naam van het product, maar ook een plaatje, artikelnummer en - ook niet onbelangrijk - de prijs vermeld stond.
Die avond bladerde ik de brochure nog eens door. De bladzijden wemelden van de kruisjes. Sommige producten hadden zelfs twee dikke kruizen gekregen: "Die wil ik echt heel graag, mama!", had onze oudste uitgelegd. Er stonden twee dikke kruizen bij een buggy. Hij leek verdacht veel op het exemplaar dat ik anderhalf jaar geleden naar de rommelmarkt had gebracht, omdat hij stof stond te vergaren in de trapkast. Ook naast een enorm barbiehuis stonden twee dikke kruisen. Het fluorescerend roze huis was identiek aan het exemplaar dat ik een half jaar geleden via Marktplaats verpatst had, omdat het zich niet langer in de aandacht van de meiden mocht verheugen.
Ook een enorme tekenset - net ietsje minder uitgebreid dan het exemplaar dat reeds in de trapkast pronkte - had twee kruizen gekregen. Net als een pop waarvan ik zeker wist dat hij een tweelingzusje had die reeds in onze trapkast stof lag te happen. Ook een enorme knuffelbeer - qua kleur, vorm en grootte vergelijkbaar met een exemplaar dat onder het bed van de jongste in vergetelheid aan het raken was, had twee kruizen gekregen. Ik begon enig medelijden te krijgen met Sinterklaas en zijn hulppieten. Want waar moet je gaan winkelen om cadeaus te kopen voor twee meiden die - zonder het zelf te weten - alles reeds hebben wat hun hartje begeert? Mijn man wist het wel: "In onze trapkast!"