Puur
Onder normale omstandigheden zijn kinderen heel puur en eerlijk. Dat is niet alleen iets van deze tijd maar dat is altijd zo geweest. Mijn 'kind zijn' ligt voor wat de leeftijd betreft al in een ver verleden. Waarschijnlijk was ik ook wel puur en eerlijk, maar ik kan me alleen maar herinneren dat ik vanwege hevige verlegenheid mijn 'puurheid' voor mezelf hield. De eerlijkheid en de 'recht voor je raap' mentaliteit bij jonge kinderen valt me regelmatig op bij enkele van mijn kleindochters. Een aantal jaren geleden waren we ergens op een recreatieterrein en een jongetje wilde spelen met mijn kleindochter die toen een jaar of drie was. Zij was hier niet van gediend en liet hem dit weten ook met een luid "opzouten!". Geschrokken vervolgde het jongetje zijn weg. Het was wel een eerlijke reactie, maar niet zo vriendelijk. Het zou haar een zorg zijn. Een andere kleindochter liep op de camping naar een meisje toe dat een prothese had. Op de plaats waar haar been had moeten zitten was een prothese die bestond uit een mechaniek van metaal en kunststof. Ik was een beetje ongerust want natuurlijk zou mijn kleindochter daar over beginnen. Langzaam liep ik naar hen toe en tot mijn verbazing bleek dat ze het gewoon over de dieren hadden die ze aan het voeren waren. Het anders zijn door de prothese speelde geen enkele rol. Dit terwijl mijn ogen toch steeds naar dat 'kunstbeen' werden getrokken. Vorige week waren we in een speeltuin in Rotterdam en diezelfde kleindochter werd tijdens een kindervoorstelling naar voren geroepen. Ze wist het antwoord op de vraag: 'Wie weet wat een handtekening is?' Op het podium hoefde ze niet lang te verzinnen. "Je legt je hand op een papier en tekent langs de randen van je hand. Dan heb je een handtekening". Dat kon natuurlijk niet ontkend worden. Wat denken en doen wij ouderen soms toch moeilijk…!