'Ik heb altijd geleerd dat je zes dagen per week moet arbeiden'
Dat Wim van Kempen uit Poortvliet recent 80 jaar geworden is, zou niet iedereen zeggen. Stilzitten lijkt hem namelijk niet te lukken. Hij is organist bij verschillende kerken, brengt bestellingen rond voor vishandel Schot en is voorzitter van Stichting Itawa-Tholen. 57 jaar geleden vertrok hij van Flakkee naar Tholen. Nu zou hij niet meer terug willen. "Poortvliet is best een leuk dorp."
Zijn leven begon in Dirksland. Hij groeide op met vier broers. "Het was gezellig met vijf jongens, maar we wilden elkaar ook wel eens achter het behang plakken. Van het vijftal was ik de eerste.
Om de twee jaar kwam er eentje, zo ging dat toen", vertelt hij. Hij ging naar de basisschool in Melissant, omdat dat dichterbij was dan Dirksland. Melissant was tevens de plek waar het gezin naar de Gereformeerde kerk ging. "Dat was een vrij vooruitstrevende club", weet hij zich nog te herinneren. Na de oorlog kocht zijn vader een auto waarmee ze zo nu en dan naar Rotterdam gingen. "Dan zag je meer van de wereld. Mijn grootvader vertelde ons altijd dat de wereld groter was dan Goeree-Overflakkee. En wie boer wilde worden, moest volgens hem emigreren.
Een deel van mijn familie is naar Frankrijk vertrokken. Ik heb er nog veel neefjes en nichtjes die we een of twee keer per jaar bezoeken. Zelf spreek ik een aardig woordje Frans. In de zomer ging ik in Frankrijk vier weken lang bij mijn oom werken. Hij had alleen Frans personeel, dus ik werd praktisch gedwongen om Frans te spreken."
Boomgaard
Na de lagere school ging hij naar de hbs in Middelharnis, waar hij zes in plaats van vijf jaar over deed. "De ramp in 1953 zat ertussen. Ik zat toen een half jaar in Den Haag op school en ik woonde bij een familielid. De school was leuk, maar ik wilde toch terug naar Flakkee omdat ik daar mijn familie en vrienden had. De overgang en het moeten aanpassen heeft me een jaar gekost." Na het afronden van de hbs moest hij in militaire dienst. Daarna kwam de boerderij van zijn grootmoeder in Poortvliet vrij. Een van de kleinzoons moest het overnemen en zo belandden hij en zijn vrouw Corrie op de boerderij waar ze nu al 57 jaar wonen. De boerderij was niet groot genoeg om alleen akkerbouw te doen, dus ze legden een boomgaard met appels en peren aan. Dat hielden ze vol tot 1994. In de jaren daarvoor waren er heel grote appeloogsten in West-Europa, waardoor de prijzen kelderden. "Toen hebben we er een streep onder gezet", vertelt Wim.
Libanon
Hij moest wat anders zien te vinden. Al snel kreeg hij via kennissen de mogelijkheid om een half jaar naar Libanon te gaan. ,,1994 was een slecht aardappeljaar qua opbrengsten. Frietfabriek Fri D'or had een tekort aan aardappelen en zou de fabriek stil moeten leggen als het niet opgelost werd. De directie huurde 200 hectare grond af in Libanon. De aardappelen werden in januari gepoot en in mei en juni gerooid voordat ze aan hun reis naar Nederland begonnen. De fabriek kon drie weken langer friet produceren en verkortte zo de zomerstop." De taak van Wim was om ervoor te zorgen dat alles goed verliep. "En dat lukte. De productie ging hartstikke goed."
De overschakeling van Nederland naar Libanon was groot. "Libanon was ineens heel wat anders. Maar omdat we stopten met de fruitteelt, moest er wel brood op de plank komen. Ik ging er eerst een week naar toe om te kijken of ik het wel leuk vond. Ik vond het hartstikke leuk, gelukkig. Ik wisselde drie weken in Libanon af met een week in Nederland. In mijn achterhoofd bleef ik eraan denken dat deze ervaring misschien wel andere deuren zou kunnen openen in de toekomst. In Libanon mocht ik niet zelf autorijden, dus ik had een particuliere chauffeur die vrij goed Engels sprak en daarom tevens mijn tolk was."
Wethouder
Eenmaal terug op Nederlandse bodem was er sprake van een hele natte winter. Hierdoor liepen verschillende boomgaarden in Nederland waterschade op. Het taxatiebureau Kafi had een tekort aan taxateurs met kennis van agrarische gebouwen. Wim meldde zich ervoor aan en mocht na een cursus gevolgd te hebben aan de slag. Hij taxeerde veel boerderijen in Zeeland en deed dit tot april 1998.
Al jaren was hij raadslid van het CDA. Toen er een vacature als wethoudervrij kwam, nam hij die taak met plezier op zich. "Wethouder zijn vond ik heel leuk. We hadden een leuk team en ik heb mooie dingen mogen doen, zoals het vernieuwen van scholen en het project rondom het Terreplein in Tholen. Daar heb ik een duwtje aan mogen geven, evenals aan de uitbreiding en modernisering van de jachthaven in Sint-Annaland. Dat deed ik natuurlijk niet alleen, maar ik heb er wel aan mogen bijdragen. Ook kleine dingen die voor mensen belangrijk zijn, loste ik graag op. Ik heb altijd geprobeerd mensen niet te laten vastlopen in een ambtelijke molen. Je moet mensen de weg wijzen." Na acht jaar als wethouder stopte hij in 2006.
Stilzitten lukte Wim niet. "Ik verveelde me gewoonweg", vertelt hij. Daarom begint hij in 2008 met het rondbrengen van bestellingen voor vishandel Schot. "Ik maakte eerst een paar proefritjes naar Breda en naar Antwerpen. Antwerpen had ik al gauw gezien, daar kun je je auto nergens parkeren en het is een lastige stad om te rijden. Breda vond ik prima. Ik breng verse vis naar hotels en restaurants. Naar Breda rijd ik inmiddels niet meer, ik heb de omgeving Zeeland op me genomen. Daaronder vallen Bergen op Zoom, Tholen en Schouwen-Duiveland. Ik vind het rijden nog steeds leuk en doe het nu anderhalve dag per week."
"Toen de Berlijnse muur in 1989 viel, was er een makkelijkere toegang tot de Oostbloklanden. In 1993 kwam bij de gemeente Tholen de vraag of er belangstelling was voor een stedenband. De meerderheid was positief. We kozen voor Itawa in Polen. Het ligt in een prachtig gebied in midden-Polen, een kleine 200 kilometer boven Warschau. Er werd een stichting in Tholen opgericht die de taak kreeg om zich bezig te houden met zaken die de gemeente niet op zich nam. De gemeente zorgde voor de contacten en alle organisatorische zaken. De stichting bemoeide zich met het ziekenhuis, de bejaardenzorg, het onderwijs en gehandicapten. We begonnen met heel simpele dingen." Zo stroopten ze heel Zeeland af voor het rolstoelproject en stuurden ze een vrachtwagen vol rolstoelen naar Polen. ,,Daar hebben oudere mensen lange tijd plezier van gehad. Toen het ziekenhuis in Bergen op Zoom nieuwe bedden kreeg, gingen de oude bedden naar Itawa. Ook een CT-scan hebben ze gekregen en daar hebben ze minstens tien jaar plezier van gehad." Inmiddels is de levensstandaard in Itawa stukken verbeterd. "In mijn wethoudersperiode ben ik er nog een keer geweest na een redelijk lange tijd. Toen zag ik goed de vooruitgang die geboekt was. De gebouwen zagen er netter uit, de straten waren goed onderhouden met nieuw asfalt en bloemperkjes. Dit jaar ben ik er weer geweest. Ze doen het nu hartstikke goed qua voorzieningen voor bejaarden en kinderen met een beperking", vertelt Wim trots. "Daar leer je van. In het begin brachten we vooral veel weg, zowel materiaal als kennis. Nu is het meer een kwestie van kijken hoe het loopt. Ik ben tot eind dit jaar voorzitter, dan stop ik ermee. Ik vind het mooi geweest."
Organist
Naast al zijn bezigheden is hij ook organist in drie kerken, in Tholen en Bergen op Zoom. Sinds zijn zeventiende speelt hij in kerkdiensten en dat houdt hij nog praktisch iedere zondag vol. "Het is een stukje hobby dat uit de hand is gelopen. Ik doe het allemaal graag, ik vind het heel leuk. Je moet zes dagen per week arbeiden, heb ik altijd geleerd." Poortvliet is best een leuk dorp, vindt hij. Zijn zoon Bram heeft inmiddels al tien jaar de boerderij in zijn bezit en zijn dochter Marlien heeft een verloskundepraktijk in Tholen. "We kwamen hier terecht voor ons werk, maar je groeit er vanzelf in. Je komt in aanraking met de bevolking, zeker als je personeel aanneemt om appels en peren te plukken. Mijn kinderen zijn hier naar school gegaan en hebben het altijd naar hun zin gehad. Zo zit je in de gemeenschap. Ik zou niet terug willen naar Goeree-Overflakkee. Hier heb ik vrienden, kennissen en hier zijn we betrokken."
Met toestemming overgenomen van de Eendrachtbode.