Eigen risico
In Nederland hebben we een prima gezondheidszorg. Als iemand ziek is dan kan hij geholpen worden. Soms worden kosten nog moeiten gespaard om zieke mensen te helpen. Vooral de hele dure geneesmiddelen, die bijvoorbeeld gebruikt worden in de behandeling tegen kanker, komen soms in het nieuws. Soms kosten dergelijke behandelingen meer dan € 100.000,- voor één patiënt per jaar. Daar komen dan alle andere kosten, zoals ligkosten, dokterskosten etc., nog bovenop. Het is de vraag of er mogelijk grenzen zijn aan de zorg. Moeten we ook alles aanbieden wat aangeboden kan worden? Dat is een belangrijke vraag. De betaling van de zorg is ook een keer op keer weerkerende vraag. We hebben in dit land een eigen risico van € 385,-. De vraag is of dit goed is en of dit omhoog of omlaag moet. Er zijn bij dit eigen risico wel een aantal opmerkingen te maken.
In de eerste plaats leert een dergelijk eigen risico dat de zorg geld kost. In het leven kost alles geld. Alleen de zon gaat voor niets op, maar alle andere dingen hebben vrijwel een prijs. Soms zijn we ons die prijs niet echt bewust. Denk maar een de brandweer en de politie. Dergelijke taken moeten betaald worden, via de belasting, maar we zijn ons dat soms amper bewust. Soms wordt er ook onverantwoord op dergelijke diensten bezuinigd. De politie kan denk ik best extra personeel gebruiken, maar dat kost wel geld. Het is goed dat we beseffen dat dingen geld kosten. Dat kan allerlei verkeerd gebuikt of te veel en nutteloos gebruik tegengaan. Een eigen bijdrage kan ons leren dat onze gezondheidszorg een prijs heeft die betaald moet worden. Het is dus niet verkeerd om een matig eigen risico te hanteren.
In de tweede plaats kan een eigen risico dwingen om nog een goed naar de zorg te kijken. Kijk, dingen die we gratis krijgen hebben vaak ook maar een geringe waarde. Een gratis folder gaat heel makkelijk de prullenbak in want we hebben er niet om gevraagd en we weten ook niet goed wat we er mee moeten. Gratis dingen zijn vaak van beperkte waarde en werken verspilling in de hand. Zo ook in de zorg. Als we voor iets moeten betalen of een kleine bijdrage moeten geven dan wegen we vaak nog eens af. Is het bezoek nu echt wel nodig? Zijn er mogelijk ook geen alternatieven. Het kan bijvoorbeeld zijn dat we pijn in onze rug hebben. Natuurlijk kunnen we dan naar een therapeut gaan. Soms is daar ook niet aan te ontkomen. Maar het kan ook zijn dat we dagelijks met een wandeling van één uur het probleem van onze rug aardig onder de knie hebben. Zelf heb ik ook wel eens een therapeut bezocht voor mijn rug. Het hielp inderdaad wel iets, maar het kostte ook wat. Vandaag de dag loop ik bijna elke dag een uur en de rugklachten zijn min of meer voorbij. De tip van het lopen had ik vernomen in een lezing over verstandig omgaan met je lichaam. En dagelijks een uur lopen kost geen geld, wel tijd overigens. Maar als je het samen met iemand anders doet dan vult dat ook weer.
In de derde plaats kan een eigen risico ons scherp maken voor anderen. Kijk er zijn mensen die met heel weinig moeten rondkomen. Grote gezinnen met schoolgaande kinderen hebben het over het algemeen niet breed. Ook ouderen die alleen moeten rondkomen van hun AOW moeten op de kleintjes letten. Het is goed dat we oog hebben voor mensen die het met minder moeten doen. Het is niet verkeerd als een kerk of familie dan meebetaalt om dingen toch rond te krijgen.
Kortom, er zijn veel redenen om niet mee te doen met mensen die roepen dat het eigen risico maar weer weg moet. Het is een instrument om de betekenis van onze goede zorg nog eens extra te onderstrepen. En voor de goede zorg mogen we dankbaar zijn.
Ds. W. Visscher