Rare snijbonen die leven op een appel en een prei
Nu het toch komkommertijd is wil ik de twistappel maar eens werpen. Veel mensen lijden tegenwoordig aan orthorexia nervosa. Dat is een ongezonde dwang om gezond te eten. Zo zijn er veganisten, die dierlijke producten niet te pruimen vinden. Of mensen die op zonlicht leven en geen eten hun pruimenmondje en adamsappel laten passeren. Als kers op de taart zijn er toffe peren die enkel appeltjes voor de dorst nemen en dus alleen fruit eten. Met appelflauwte tot gevolg. Dan is de maatschappij de pisang en zit met de gebakken peren. Volgens fruitfanaten moet je aan het begin even door de zure appel heen bijten, maar dan zul je de vruchten er van plukken. Het is nogal geen peulenschil. Die vruchtvraten zou ik graag eens een peer stoven. Ze knollen voor citroenen verkopen bijvoorbeeld.
Mijn vader is ook een fervent fruiteter. Wat dat betreft valt de appel niet ver van de boom. Toch, ik ben dan weliswaar een Guijt die fan is van fruit, maar die rare snijbonen die enkel leven op een appel en een prei zou ik toch graag eens een oorvijg verkopen. Framboos ben ik er niet om, maar aardblij ook niet. Ik heb wel eens het idee dat die mensen puur banaandacht zoeken. Als mensen hierover beginnen peer ik 'em dan ook ogenblikkelijk. Het interesseert mij verder ook geen biet. Gezond eten is natuurlijk goed, om dat te bewijzen hoef je geen avocado in te huren. Maar groentegoeroes knijpen hun volgelingen uit als citroenen. Hun boeken, die titels dragen als 'kruisbes in spijkerbroek' van Thea Braamman, vinden bij mij ook geen aftrek. Ik lees liever bij het licht van een peertje fris en fruitige verhalen over Egyptische farao's. Lust je nog peultjes?