55 minuten voor mezelf
Elk jaar gaat mijn man in september een weekendje weg met vrienden. En daar kijkt hij stiekem best naar uit, volgens mij. Even geen kleuter die je 's nachts tot drie keer toe opzadelt met haar nachtmerries. En even geen peuter die na zo'n gebroken nacht om kwart over zes weer haar lievelingsliedje inzet. Even geen verantwoordelijkheden, even lekker uitslapen en op terrasjes hangen. Kortom: even bijtanken. Ik gun het hem van harte, maar moet er ondertussen thuis wel een tandje bij doen. En dus komt hij na zo'n weekend verkwikt weer thuis, terwijl ik afgepeigerd op de bank hang.
En dit jaar zou het nog veel heftiger zijn, want ik moest niet alleen voor de kinderen zorgen, nog wat achterstallige administratie van ons bedrijf en twee overvolle wasmanden wegwerken. Ook mijn ouders hadden het op hun heupen gekregen en bedacht dat dit het perfecte weekend was om te verhuizen. Sinds we kinderen hebben, is vele ballen hoog houden, één van mijn specialiteiten geworden, maar dit leek me zelfs voor een afgestudeerd circusjongleur teveel. Vandaar dat ik een paar weken eerder al hoopvol mijn schoonmoeder had geappt en haar vriendelijk had uitgenodigd voor een ontspannen weekendje aan de Zuid-Hollandse kust. Ze hapte gretig. En dus trokken mijn schoonouders op vrijdagavond bij ons in. Het werd een reuzegezellig weekend, waarin mijn schoonouders de kinderen op sleeptouw namen, mijn schoonvader tussen de bedrijven door het gras maaide en mijn schoonmoeder de stofzuiger door het huis slingerde. En zo had ik zowaar op zaterdagmiddag - nadat de verhuizing bij mijn ouders was afgerond en mijn schoonouders naar het dorp waren getogen om de kinderen op ijs te trakteren - 55 hele minuten voor mezelf over. Ik dacht vijf minuten na wat ik daarmee ging doen. En ging vervolgens schaamteloos lang douchen en las daarna een tijdschrift dat al sinds 2012 op me lag te wachten.
Een dag later gooide ik verkwikt de voordeur open en heette mijn lieve man welkom. Hij zag er afgepeigerd uit. Twee avonden stappen hadden zijn levenslust serieus aangetast. "Ik kan merken dat ik oud word," zei hij, terwijl hij met zijn tas de gang in strompelde. "Hoe ging het hier?" Ik glimlachte. "Fantastisch!" En terwijl ik de was uit zijn tas hengelde, vroeg ik - achteraf gezien misschien iets te gretig - tussen neus en lippen door of de vriendenploeg al een datum voor volgend jaar had geprikt...