Een geheim genootschap
Ik kan me niet herinneren wanneer onze jongste een vraag met een volmondig 'ja' beantwoord heeft. Het enige woordje wat recentelijk nog veelvuldig door onze woonkamer galmt, is een overtuigd 'nee!', zo nu en dan afgewisseld met een 'nee, dat wil ik niet' en 'nee, dat hoef ik niet'. Of we nu voorstellen om gezellig een spelletje te doen, die half afgekloven boterham verder op te eten of buiten in de tuin te gaan spelen: het antwoord is altijd - en ik bedoel dan ook echt: altijd - hetzelfde: "Nee!". En zo kreeg het gevleugelde cliché 'Twee is nee' - zoals zo menig opvoedcliché - handen en voeten.
Maar wat mij nu zo verbaasd heeft, is de timing. Precies twee maanden nadat onze jongste twee jaar is geworden, begon ze elke vraag met een volmondig 'nee' te beantwoorden. Net zoals haar zus dat op een leeftijd van 26 maanden begon te doen. Opvallend, vindt u niet? Het heeft mij in ieder geval aan het denken gezet. Zou er misschien een geheim genootschap van peuters zijn, waarbinnen hierover heldere en bindende afspraken worden gemaakt? Een soort vrijmetselarij voor peuters, zal ik maar zeggen? Ik kan het me uit mijn eigen jeugd niet herinneren, maar dat is nu juist zo briljant aan dit vermeende geheim genootschap: aangezien de leden pas na hun vierde een functionerend langetermijngeheugen verkrijgen, wordt het bestaan ervan heel gemakkelijk uit het collectief geheugen gewist en is het genootschap gedoemd om voorgoed een geheim te blijven. Tenzij één van die nee-schuddende peuters natuurlijk een keertje de mond voorbij praat.. En dus besloot ik op een maandagochtend onze peuter eens diep in de ogen te kijken en aan een kruisverhoor te onderwerpen. Op de vraag of ze misschien lid was van een geheim genootschap dat het nee-zeggen hoog in het vaandel had staan, keek ze me eerst geheimzinnig aan, waarna het verlossende antwoord volgde: "Nee!".