Een klein meisje in een grote auto
Een zwarte auto stopte bij ons voor het huis. Licht zenuwachtig liep ik naar buiten en stapte in. Bijna zeventien jaar was ik, maar ik voelde me opeens heel volwassen toen ik achter het stuur kroop. Alles werd uitgelegd door mijn rijinstructeur en daarna reed ik weg. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik een keer rijles had en niet goed op de weg lette. Opeens remde hij heel hard en sprak me hier heel streng en duidelijk op aan. Beduusd kreeg ik de waterval aan onbegrip over me heen, achteraf terecht. Ik had per ongeluk een rotonde over het hoofd gezien en reed daar met 80 km/h op af. Maar na heel wat lessen mocht ik uiteindelijk toch gaan afrijden. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe de felblauwe ogen van de examinator me doorboorden toen hij me een hand gaf. Mijn gevoel van 'ik ga dit wel even doen' was verdwenen als sneeuw voor de zon. In de auto kletste hij alsof hij mijn rijgedrag niet in de gaten had, maar dat had hij dat zeker wel. Dat bleek toen hij na 3 minuten al een ingreep deed. Ik wist toen dat mijn kansen niet zo groot meer waren om te slagen. En mijn gedachte bleek juist, ik was niet geslaagd. De tweede keer dat ik examen moest doen, ging het blijkbaar beter, want ik kreeg de blijde mededeling dat het me deze keer wel gelukt was. Met dank aan het CBR, die geloofde dat ik geen gevaar op de weg zou zijn.