'Ik heb niemand'
Enkele jaren geleden kregen we als pleeggezin regelmatig kinderen over de vloer waarvoor we een tijdje mochten zorgen. We moesten dit een tijdje staken, maar een tijdje terug hebben we ons weer opgegeven als 'noodbed'. Een paar nachtjes wordt dan een kind in crisissituatie opgevangen en dan kan het volgende gebeuren: Om half twee in de nacht stond ze - samen met een agent en iemand van de Jeugdbescherming - bij ons voor de deur met een tasje met wat kleren. "Ik kom logeren!", was haar enthousiaste begroeting. Ze praatte vrolijk en had het goed naar haar zin. Om ongeveer half drie die nacht werd ze naar bed gebracht. Binnen twee minuten was ze in dromenland. We hebben een paar dagen voor haar gezorgd, tot ze weer terug kon naar haar thuissituatie. Vrolijk, intelligent, soms driftig en soms boos. We probeerden terloops iets over haar achtergrond of familie te weten te komen omdat ze ons opa en oma of tante of oom noemde. "Heb je zelf een opa, oma of ooms of tantes?", vroeg ik. "Nee. Ik heb niemand, alleen mijn moeder", was haar antwoord. Na een dag of vier was het zover dat haar moeder met begeleiding weer voor haar kon zorgen. Ze vertrok aan de hand van haar voogd weer naar haar moeder. Nu maar hopen dat ze zuinig op elkaar zijn want verder heeft ze 'niemand'. We zullen ze nooit meer zien, maar toch niet vergeten. Verder heeft ze niemand. Twee weken later, vorige week, werd onze vijfde kleindochter geboren. Veel aandacht, bezoek, cadeautjes, foto's worden geappt, berichtjes uitgewisseld enzovoort. Tot nu toe al veel aandacht en cadeautjes gekregen. Zij krijgt veel belangstelling en aandacht en ook daar moeten wij zuinig op zijn. Terwijl ik dit schrijf is het noodbed weer gevuld met een baby van één dag oud. Hij blijft in de vakantie dus op hem ook maar zuinig zijn.