Debuutroman voor Johannes Wolfert (76)
"Mijn vrouw is mijn beste meelezer"
"Ik kan het soms allemaal nog niet geloven." Een beetje beduusd van alle aandacht en de positieve waardering voor zijn debuutroman vertelt Johannes Wolfert (1940) in de sfeervolle woonkamer aan de Oudewei in Dirksland over de totstandkoming van deze mijlpaal in zijn uit de hand gelopen hobby. Bij binnenkomst valt trouwens meteen het oog op een andere passie van de schrijver: de uitbundig bloeiende orchideeën in de vensterbank getuigen van groene vingers. "Ze bloeien allemaal al voor de derde of soms zelfs voor de vierde keer. Ik vind het een uitdaging om precies uit te zoeken hoe ik ze zo vaak mogelijk tot bloei kan brengen."
Door Jolanda Driesse
De voormalige witlofkweker schrijft al decennialang verhalen. Zo verschenen in Eilanden-Nieuws van zijn hand zo'n 200 afleveringen van 'Wie schrijft er mee van en over Flakkee ?'. Daarnaast schreef hij in de jaren na zijn huwelijk minstens drie complete romans , de eerste jaren op een notitieblok, later op de computer.
Niet altijd kwamen deze verhalen in de openbaarheid, soms belandden ze in de prullenmand. "Dan was het genoeg als mijn vrouw en ik het verhaal kenden, het hoefde dan niet verder naar buiten te komen."
Het verhaal van 'Ik noem haar Wieteke" kent een lange geschiedenis. Sinds eind jaren negentig stond het al ongeveer kant en klaar in de computer van de schrijver. "Tot een oude schoolvriendin van mijn vrouw het wilde lezen. Ze zei dat ze het verhaal dermate indrukwekkend vond dat ik er beslist mee naar een uitgever moest gaan."
Mensenkennis
De beste meelezer van Wolfert is zijn vrouw. "Mijn vrouw leest altijd met me mee. Zij is eerlijk in haar mening en geeft tips over hoe ik een boodschap soms wat meer genuanceerd over kan brengen. Ik kan soms wel eens een beetje te direct zijn. Mijn vrouw is mijn beste criticus."
Wolfert is een ras-verteller, hij heeft altijd verhalen in zijn hoofd. "Mijn vrouw ziet het vaak al aan mijn gezicht als ik weer een verhaal aan het bedenken ben. Dan zegt ze: 'ben je weer aan het schrijven in je hoofd?'"
Het afronden van een verhaal kost de schrijver regelmatig de nodige hoofdbrekens. "Wat ik het moeilijkst vindt aan het schrijven is het afronden van een verhaal. Daar ben ik dan ook vaak lang mee bezig."
Mensenkennis komt hem als schrijver goed van pas. "Ik heb in mijn leven veel mensen mogen leren kennen. Een van mijn belangrijkste drijfveren om dit boek te schrijven is dat ik mee wil geven dat we elkaar nooit moeten veroordelen. Laat de ander in zijn waarde. Respect voor elkaar vind ik enorm belangrijk".
"Ik denk hierbij vooral ook aan de kerkelijke verdeeldheid en hoe snel we elkaar soms kunnen veroordelen wanneer we niet tot dezelfde kerk behoren. In Mattheus 18 staat: 'Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn naam, daar ben ik in het midden van hen'. Ik moet vaak aan mijn moeder denken. Ze zei naar aanleiding van deze Bijbelstekst vaak tegen mij: "Denk erom jongen, dat je nooit een ander veroordeelt om hoe hij of zij is, of gelooft".
Investeer in harmonie
Hannah, de hoofdpersoon uit Wolferts debuutroman, komt uit een hecht gezin. "Ook wij zijn als familie heel close. Mijn vrouw en ik hebben altijd gezegd: "investeer in harmonie en liefde voor elkaar, in plaats van in luxe. Want de liefde blijft. Die onderlinge liefdesband is zo waardevol, daar kan je op terug kijken en van genieten."
Hij wijst naar de grote familiefoto aan de wand. "We hebben vijf dochters en vijftien kleinkinderen. Het is hier vaak een zoete inval. Daar genieten mijn vrouw en ik enorm van."
De schrijver geeft in zijn boek aandacht aan het wijd verbreide egoïsme. Een doorn in zijn oog. "Je bent er in dit leven niet voor jezelf alleen. Egoïsme vind ik een misselijke gedachte." Dat Wolfert de daad bij het woord heeft gevoegd blijkt uit het feit dat hij twaalf jaar lang de hervormde plaatselijke gemeente als ouderling diende en nu vrijwilliger is in hospice Calando. Samen met zijn vrouw deed hij vrijwilligerswerk in de Lukaskapel van De Samaritaan, nu Nieuw Rijsenburgh. Ook waren ze eerder actief als pleegouders.
Rode draad
De schrijver merkt op dat een mens soms pas achteraf een rode draad zijn leven ontdekt en dat dan alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. "Dan denk je: waarom moest ik dit meemaken? En juist dan valt door genade te leren: het was goed voor mij. Deze tegenslag was nodig om mij nederig te maken."
Komt er nog een vervolg op het debuut van de schrijver? "Jazeker, het vervolg is zo goed als af en speelt voor een deel hier op het eiland. De lezer maakt dan uitgebreid kennis met de tweeling van Hannah, Wieteke en Lisette, zij zijn dan inmiddels tieners. Tijdens een vakantie in Ouddorp lopen ze onverwacht hun tot dan toe onbekende halfzusje tegen het lijf. Dat roept heel wat vragen op. Meer verklap ik nu natuurlijk nog niet."
De roman van Johannes Wolfert is in de reguliere boekhandels verkrijgbaar en op het adres van de schrijver, Oudewei 7 in Dirksland.
'Ik noem haar Wieteke', uitgeverij Scholten, 456 blz., € 14,50, ISBN 9789079859610