De lat ligt onmogelijk hoog
Onze dochter is vorige week twee jaar oud geworden. En aangezien ze sinds kort op het kinderdagverblijf zit, moest er natuurlijk getrakteerd worden. Vroeger rende je dan naar de bakker en haalde een zak mini-bolussen, maar daar kom je vandaag de dag niet meer mee weg. Nee. Vandaag de dag moet het gezond en als het even kan een waar spektakel zijn. Ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar het zal ongetwijfeld een moeder zijn geweest, want wij moeders hebben de neiging om de lat voor onszelf onmogelijk hoog te leggen.
En dus zit ik op een mooie maandagavond rond een uur of half negen nog diep voorovergebogen aan de eettafel te crea-bea'en. Ik word omringd door vijf kleuren vouwpapier, rozijnen, druiven, satéprikkers, een potlood, een pen, een schaar en een onmogelijke lijmstift waar alleen een plakkerige substantie uit komt zetten op het moment dat ik 'm neerleg. "Wat ben je aan het doen?" vraagt mijn man vertwijfeld. "Ik ben een traktatie aan het maken," zeg ik opgewekt. Mijn man is niet enthousiast. "Waarom haal je niet gewoon een paar zakjes chips?" vraagt hij zich hardop af terwijl hij mijn eerste creaties bewondert. "Nee joh, het moet gezond zijn," zeg ik en ik duw hem de schaar en een vouwblaadje in handen. "Knip nog eens wat cirkels." Met frisse tegenzin pakt hij de schaar aan. Samen knutselen we vijftien horloges door drie druiven, een als horlogeklokje vermomd rozijnendoosje en opnieuw drie druiven aan een stokje te rijgen. Van twee overgebleven satéprikkers maak ik een bannertje en schrijf er met een zwarte viltstift 'Tijd voor een feestje' op. Klaar!
"Ik snap echt niet waarom je geen chips mag trakteren," verzucht mijn man later nog eens als we languit op de bank liggen uit te rusten, terwijl de lijmklodders op tafel uitharden. "Dat deden we vroeger toch ook altijd?" Lachend prik ik hem in zijn buik. "Precies. En kijk wat er van die generatie terecht is gekomen."