Het tirannieke technologiemonster
Vrijheid is het kiezen van een gevangenis, zei iemand ooit eens. En er zijn behoorlijk wat gevangenissen op de wereld. Sommige van enkele honderden meters, anderen - in mijn geval - van 13 bij 7 centimeter. Een telefoon is het beste middel om iemand aan het lijntje te houden. De smartphones hebben ons hart veroverd. We geven ons massaal over aan de blikkeringen en flikkeringen van onze schermen. Appje naar die, Snapje naar dat. Fabrikanten van smartphones zijn er op gericht om mensen maar zo verslaafd mogelijk te maken en te houden. Zouden zij weten hoeveel levens en opbloeiende sociale contacten zij ruïneren door hun verslavingstechnieken? De telefoon is de kortste weg naar lang gezanik geworden. De drempel om stiekem vreemd te gaan, ruzie te schoppen, uit verveling wat te klieren en digitaal te pesten was nog nooit zo laag. Kortom, het geeft gebruiksgemak wanneer je één telefoon hebt, het is luxe wanneer je er twee hebt, weelde wanneer je er drie hebt –en het is paradijselijk als je er geen hebt. Hoewel dat laatste wel heel moeilijk is. De huidige maatschappij eist bijna van je dat je over zo'n tijd-, energie- en geldslurpend ding beschikt. Op alle domeinen van het leven dringt het tirannieke technologiemonster met zijn vele toxische technotentakels binnen. Zo ook in de auto: ''Schat, ik moet nu ophangen; het barst hier van de spookrijders.''
Toch even snel een nuance aanbrengen. Natuurlijk is niet iedereen verslaafd aan zijn telefoon. Natuurlijk kun je er ook heel nuttige dingen mee doen. Natuurlijk heb ik ook een zo'n ding. Maar toch moeten we er elkaar voor waarschuwen. Er wordt wel eens gezegd; de wereld is een dorp. Maar dat stadium zijn we intussen al voorbij. De wereld is helaas voor velen al gekrompen tot een paar vierkante centimeter pixels.