Kinderen leren je zwijgen
Terwijl onze bijna-kleuter ons de oren van het hoofd kletst, is het aan de andere kant van de tafel angstvallig stil. Hoewel onze jongste de anderhalf allang gepasseerd is, zijn haar woordjes op één hand te tellen. Het is niet iets waar we ons zorgen over maken, maar ons wel enigszins over verwonderen. Temeer omdat ze alles wat wij zeggen feilloos begrijpt. "Misschien praat ze niet, omdat ze er geen woord tussen krijgt bij haar zus," oppert mijn man voorzichtig op een momentje dat onze bijna-kleuter naar adem hapt en er dus een - heel korte - stilte valt aan tafel. Ik wil erop reageren, maar onze oudste dochter is me voor en lijkt zo de theorie van mijn man te onderschrijven.
Dat was twee weken geleden. Inmiddels hebben we geen flauw benul meer hoe stilte klinkt. De stiltes die vielen wanneer onze oudste tussen twee zinnen door naar adem hapte, worden nu opgevuld door de verhandelingen van de jongste. Het lijkt wel alsof onze dreumes de afgelopen anderhalf jaar alle woorden die ze langs heeft horen waaien, zorgvuldig bewaard heeft om ze er nu - vlak voor haar tweede verjaardag - één voor één weer uit te gooien.
Om zo af en toe toch nog een volwassen gesprek te kunnen voeren, moeten we onze spraakwatervallen hier en daar wat afremmen. "Nu moet je heel even stil zijn, want mama wil met oma praten," zeg ik streng tegen onze oudste wanneer ze me tijdens een bezoek aan mijn ouders voor de tweede keer in de rede valt. Onze bijna-kleuter zucht diep en doet er - met frisse tegenzin - het zwijgen toe. Lang duurt het niet. Na vijf zinnen onderbreekt ze me weer. "Mama, je moet niet zo heel veel vertellen aan oma." Ik frons, waarop ze streng haar slotpleidooi uitspreekt: "Het is míjn oma." En daarop moet ik opeens aan míjn oma denken die dit allemaal al lang voorspeld had: "Je leert je kinderen praten en dan leren ze jou zwijgen." Weer een cliché dat we af kunnen strepen.