Een beetje aanrommelen
Ik ben best een zorgzaam type. Maar tegelijkertijd ben ik ook de laatste persoon op aarde die u de zorg voor uw planten ten tijde van vakanties toe moet vertrouwen. Want planten en ondergetekende: dat werkt gewoon niet. Zelfs cactussen - die in de woestijn toch heel wat droogte, zandstormen en andere ellende te verduren krijgen - slagen er onder mijn hoede in om het loodje te leggen. Sterker nog: misschien verbeeld ik het me, maar planten lijken hun levenslust reeds te verliezen als ik ze bij de bloemenwinkel uit het schap haal.
Dat één van de grotere supermarktketens nu zaden uitdeelt waar je een eigen moestuin met kunt aanleggen, is dan ook een nachtmerrie. Want ook onze kinderen dromen ervan hun eigen sla te kweken, maar zitten dus opgescheept met een moeder die het gewas al laat verleppen alvorens het de moed heeft kunnen opbrengen zijn kopje boven de grond uit te steken. Maar ja, wat doe je als je kinderen je smekend - met een moestuintje in de hand - aankijken? Juist. Dan probeer je het toch. En al snel staken de eerste kruiden hun kopje boven de grond. Het veroorzaakte een gevoel dat ik ook had toen ik onze oudste voor het eerst in haar wiegje zag liggen: een mengeling van trots, een overweldigend verantwoordelijkheidsgevoel en enorme angst. Want opeens wist ik: zij rekent vanaf nu voor altijd op mij.
Dat de ontkiemende peterselie datzelfde gevoel oproept, lijkt misschien een beetje gek. Maar laten we eerlijk zijn: een baby verzorgen is natuurlijk een makkie in vergelijking met peterselie in leven houden. Een baby huilt als ze dorst heeft. Peterselie niet. Peterselie hult zich in stilzwijgen om vervolgens stiekem te verleppen. En aangezien onze kinderen zich inmiddels aan hun moestuin gehecht hebben, kan ik dat niet laten gebeuren, natuurlijk. En dus ga ik momenteel gebukt onder een door de commercie opgelegde gezinsuitbreiding die me meer kopzorgen en tijd kost dan de opvoeding van onze kinderen. Het goede nieuws is, dat het zijn vruchten afwerpt (letterlijk). Want ik weet niet wat de supermarktketen in die zaadzakjes stopt, maar inmiddels is onze keuken in drie weken tijd veranderd in een soort groene wildernis waar alles welig tiert. Mijn geheim? Tja, het is eigenlijk net als met het ouderschap: gewoon een beetje aanrommelen.