Uil, wasbeer en egel
Tevreden kijk ik naar de gehaakte deken die op de vloer ligt uitgestald. Twee maanden lang heb ik er in spaarzame avonduurtjes aan gewerkt en nu staren een uil, vos, wasbeer en egel me verwachtingsvol aan. Ze lijken heel nieuwsgierig naar hun nieuwe eigenaar die momenteel nog ligt te slapen, maar straks een enorme verrassing te wachten staat. Want onze dochter heeft de afzonderlijke onderdelen wel bewonderd, maar de deken nog niet in zijn complete schoonheid mogen aanschouwen. En ik ben reuze-benieuwd wat ze van het eindresultaat vindt.
Aan mijn inspanning kan het niet liggen, denk ik, terwijl ik naar de uil staar die ik maar liefst twee keer heb gehaakt, omdat ik - bijna toe aan de laatste toer - een foutje in zijn vleugel spotte. Mijn ogen dwalen vervolgens af naar de rand tussen de vos en egel die ik zes keer heb uitgehaald, omdat 'ie pas de zevende keer echt mooi was.
Boven klinkt gestommel. Ik trek de deken recht en snel naar boven waar een slaperig kopje boven de rand van het bed uitsteekt. Samen lopen we de trap af. "Kijk eens," zeg ik, terwijl we de kamer in lopen. "Mama heeft de deken afgemaakt." Ze begint te giechelen en laat zich op de zachte wol vallen. "Vind je 'm mooi?" vraag ik. Ze laat haar handje over de deken glijden en kijkt me verrukt aan. "Ik vind 'm prachtig!" Ik besluit het moment uit te buiten en ga op mijn knieën zitten. "Krijg ik dan een kusje?" Ze knikt heftig, springt in mijn armen en drukt haar mondje op mijn wang. Ik houd haar stevig vast en kriebel met mijn handen door haar blonde krullen.
"Mama houdt heel veel van jou," fluister ik zachtjes in haar oor. Ze maakt zich voorzichtig uit mijn innige omhelzing los, kijkt me aan en zegt dan - zonder blikken of blozen: "En ik houd heel veel van oma." Ik kan me vergissen, maar volgens mij hoor ik de vos, uil, wasbeer en egel grinniken.