Maag vol plastic
Je hoort het steeds vaker: dieren die dood aanspoelen. Als ik eerlijk ben, lees ik vaak wel over zulke verhalen heen omdat dieren niet perse mijn interesse wekken. Maar vorige week kwam het bericht van een spitssnuitdolfijn die dood was aangespoeld. Na een autopsie waarbij ze naar de doodsoorzaak zochten, kwamen ze erachter dat er meer dan dertig plastic zakken en andere plastic zooi in de maag van het arme dier zat. Hoewel ik geen dierenvriend ben, kan ik hier toch wel boos over worden. Een dier gaat dood en de schuld kan alleen gelegd worden bij de mensen die geen goede zorg dragen voor hun (plastic) afval. Het scheiden van plastic doe ik in mijn studentenhuis ook, dus ik vroeg me af hoe dat plastic dan in de zee kwam. Na even googlen was het me duidelijk; het afval wordt op land niet helemaal of slordig ingezameld en verwerkt. Voor een moment dacht ik dat het dan niet mijn of onze verantwoordelijkheid was. Maar dat is niet waar. Hoe vaak vraag ik niet een plastic tasje bij de Albert Heijn erbij omdat ik mijn eigen tas ben vergeten? Ook mijn boterhammen gaan elke ochtend in een nieuw plastic zakje. Om dan nog niet te spreken van al die producten die we dagelijks kopen, die vaak allemaal verpakt zijn in plastic. Het lijkt alsof er veel werk aan de winkel is. Voor iedereen. Laat ik dan maar beginnen met een brooddoos aanschaffen.