Kerstfeest in Nairobi
Enige tijd terug schreef ik over Samuel. Over zijn leven in Tanzania. Over alles wat hij heeft meegemaakt. Ik kreeg verschillende reacties van mensen die geraakt zijn door zijn verhaal. Aan hem hebben gedacht, ieder op zijn eigen manier. Samuel is daar dankbaar voor en wil u dat via deze weg laten weten: "Vrienden, u bidt voor mij. Een wonder. Dank. Prijst God. Straks een weerzien in de Hemel".
Deze keer neem ik u mee terug naar kerst 2014. Kerst in Nairobi en op de farm. Kerst in Kangemi en Kibera. In Nairobi wordt begin november al duidelijk dat kerst nadert. Niet in het minst door de toegenomen berovingen en overvallen.
In de grote winkelcentra worden kosten noch moeite gespaard om alles in kerstsfeer te krijgen. Overal klinkt kerstmuziek en werkelijk alles wordt versierd. En zelfs uit de radiootjes van de kraampjes op straat galmt het Stille Nacht en hangen wat rode, glimmende slierten als versiering. Kerst in Nairobi. Pijnlijk komt naar voren hoe groot de kloof tussen arm en rijk in deze stad is. Het ene moment loop je langs prachtig versierde winkels. Langs enorme kerstbomen. Een minuut later passeer je Kangemi. Kangemi de sloppenwijk. Waar het leven doorgaat zoals iedere dag. Ploeteren door de modder. Geen drinkwater. Geen elektriciteit.
Wonder van kerst
Of Kibera. De sloppenwijk die pal naast een golfbaan ligt. Waar het dagelijks gevecht om in leven te blijven gewoon doorgaat. Waar iedere 7 minuten een kind sterft. Iedere 10 minuten een moeder het leven laat bij een bevalling. Waar de elektriciteit met kerst uitvalt. Door alle kerstverlichting is de vraag naar elektriciteit groter dan het aanbod. En dan wordt de stroom in de arme wijken afgesloten. Maar waar óók op Eerste Kerstdag het Kiberakerkje vol zit. Waar de kerstliederen door Kibera te horen zijn. Waar het Wonder van kerst verteld wordt. Het Wonder wat geen onderscheid maakt tussen arm en rijk, blank of zwart. Ja, ook van alle kerken in Nairobi gaan de deuren open. Overal wordt kerst gevierd. De komst van Jezus naar de aarde wordt herdacht. In veel kerken staat een kribbe voorin de kerk. Met daarin een zwarte Jezus. Ja, zwart...
Op het compound van Afrilift is het de gewoonte om op Eerste Kerstdag met alle bewoners bij Jolanda te ontbijten en kerst te vieren. En zo zaten wij om 7.30u met een grote groep aan tafel. Vijftien mensen uit verschillende landen en werelddelen. Nieuw Zeeland, Nederland, Rwanda, Kenia en Iran. Christen en moslim. Odiyo opende de dag, Jolanda vertelde het kerstverhaal en de kinderen sloten de maaltijd af. Nog vóór de middag vertrokken we met z'n vieren naar Kibera, met grote rubberlaarzen vanwege de enorme regens van de afgelopen nacht. Glijdend door de rode blubber, al handenschuddend en Merry Christmas wensend kwamen we bij mama Victor aan. Ik heb er wel eens over verteld. Haar dochters die in de sloppen zwerven en kind op kind krijgen. De baby's achterlaten bij mama Victor.
Geen inkomen
Een lekkend krot met een aarden vloer. Een bed en een bank. Man weg. Zoon Victor die Aids heeft. Mama Victor die ook Aids heeft en steeds meer verzwakt. Die niet weet wie voor alle kindjes gaat zorgen als zij en Victor er niet meer zijn. We hebben eten en drinken meegebracht. Zij doet haar verhaal. Eigenlijk het verhaal van alle Kiberamoeders. Geen man. Geen inkomen. Veel kinderen. Aids. Kansarm. Maar met een Hemelse toekomstverwachting. Odiyo leest het kerstevangelie en we sluiten af met gebed. Terug glibberend door de blubber zeggen we de pastor van het Kiberakerkje gedag en delen aan Victor en zijn vrienden, die 10 jaar terug deel uitmaakten van het sponsorprogramma van Afrilift, emmers met levensmiddelen uit voor hun families. We rijden Kibera uit, in de verte zien we de kerstverlichting van de golfbaan knipperen. Een wereld van verschil.
Komisch en schrijnend
Ook de jongens van Kangemi worden met kerst niet vergeten. Voor hen had ik op mijn blog een actie gezet, en ik ben blij verrast. Bijna €700 werd er gegeven. Alle plannen kon ik waarmaken. Zelfs méér dan dat. De jongens van Kangemi kregen in de week voor kerst een dagje uit. Met 1 regel: niet onder invloed van drank of drugs. Ik hoor het mezelf nog zeggen. En dacht, hoe bizar. We gingen naar een klimwand. Zoals altijd was de aankomst chaotisch. De klimwand was op de 5e etage. Aangezien de jongens nog nooit een lift hadden gezien, vlogen ze deze voorbij en denderden de trappen op. Onze poging ze in te halen om onze entree bij de klimwand geordend te laten verlopen, mislukte. Aan het gejoel hoorden we bij de derde etage dat ze de klimwand ontdekt hadden. We begonnen met limonade en cakejes. Hun sloppeninstinct kwam boven: opeten voordat het afgepakt wordt. Komisch en schrijnend tegelijk. Ons geplande limonademoment van een kwartier was met 1 minuut voorbij.
Bijna nieuwe schoenen
23 jongens stormden op de instructeur af. Ik zie zijn verschrikte gezicht nog voor me. Na de 'veiligheidsinstructies' klommen ze naar boven of ze nooit anders hadden gedaan. Er was ook een tafelvoetbalspel. Eindeloos hebben we partijtjes gespeeld. Als laatste moesten ze over een touw lopen. Sommige liepen erover of ze nooit anders deden. Anderen hadden duidelijk evenwichtsproblemen. De middag werd afgesloten met hun kerstcadeau. Nieuwe schoenen. Bijna nieuw dan. Op de gok gekocht. Maar dat maakt niet uit. De oude schoenen, slippers werden uitgetrapt en onder de bank geschoven. Ik verzamelde schoenen zonder neus, zonder hak en zelfs zonder zool. Slipper van autobanden, slippers met touwtjes. Schoenen van verschillende maat. Of 1 schoen en 1 slipper. Met gejuich gingen de nieuwe aan. Na 4 uur stapten we op. We stonden bij de trap toen enkele jongens de lift ontdekten. Ze stoven erin. Om ze niet alleen in de lift te laten ging ik mee. Als sardientjes in een te klein blikje bonkte en stootte de lift naar beneden. Ik kon alleen aan de kabels denken... Nu wachtte er nog een maaltijd. In de 'snackbar' aan de overkant van de straat hadden Morris en Niko al voor iedereen besteld. Iedereen kreeg een karton met een berg patat en een halve kip. Het vet droop in straaltjes van het karton af. Het was sneller op dan opengemaakt. Zelfs de botten werden opgeknabbeld. Jolanda sloot de dag af en de jongens mochten met de matatu naar Kangemi terug. Ze waren door het dolle.
Heel veel mensen hebben door giften deze middag mogelijk gemaakt. Het was een middag om nooit te vergeten. Door de jongens niet. Door ons niet. Een middag zoals ze in hun hele leven nog niet gehad hebben. Ik heb deze jongens die middag zien lachen. Zien genieten. Pret zien hebben. Zo had ik ze nog nooit gezien. Eén middag konden ze gewoon kind zijn. Even al hun zorgen vergeten. Even. Want daarna zie je ze terugrijden naar Kangemi. Hun realiteit. Maar met nieuwe kansen. Kans om naar de farm te mogen. Heel veel mensen uit Nederland hebben bijgedragen aan deze onvergetelijke middag voor onze Kangemiboys. Mijn dank is daarom groot.
Half brood opeten
Ook op de Osilifarm werd kerst gevierd. Het was die dag bloedheet en de kerstliederen galmden over de farm. Dat blijft bijzonder. Robin opende de kerstviering, Niko en Morris vertelden het kerstverhaal en daarna was het programma van de jongens, we zongen en dansten. Er was een toneelstukje en na de limonadepauze waren de spelletjes. Wat andere spelletjes dan wij gewend zijn, maar voor de jongens een hoogtepunt. Er wordt geloot welke twee mee mogen doen. Want iedereen wil. De jongens mogen namelijk een half brood opeten en wie het snelste is krijgt een hele fles soda, priklimonade. Dat halve brood willen ze allemaal wel en die fles soda ook, dus vandaar de loting. De boterhammen gingen erin als koek. Maar de laatsten werden toch wat droog. Ze kregen het er warm van. Onder luid gejoel, gestamp en geklap van de andere jongens kauwden ze door. Niko wuifde hen met z'n handen koelte toe. Uiteindelijk kregen ze beide het flesje soda. Op mijn blog staan filmpjes ervan.
Van mijn sponsors had ik voldoende geld over om deze jongens een geweldige maaltijd te geven. En deze hebben ze gekregen. Er was voor iedereen ruim genoeg. Vlees, groenten, saus, sla, banaan, flesje soda en een cakeje toe. Daarna hebben we nog kerstliederen gezongen en zo kwam er ook aan de kerstviering op de farm een einde. En het was mooi. En goed. Te bedenken dat deze jongens twee jaar terug nog op straat woonden. Zich vaak uitleefden in criminaliteit. Wat een wonder.
Dit was mijn kerst in Nairobi. Ik had het niet willen missen.
Groeten, Frans jr.
