Liefdevol verwaarlozen
Voor ik moeder werd, begreep ik niet dat mensen zich druk konden maken over het feit dat hun kind nog niet liep en dat van de buren - dat 21 dagen jonger was - al wel. Het was toch zeker geen competitie? Nee, natuurlijk niet. En toch betrap ik mezelf er - sinds ik moeder ben - op dat ook ik me heel gemakkelijk gek laat maken.
Het overkwam me laatst nog. Vol verbazing zag ik het amper twee jaar oude zoontje van een familielid luierloos naar bed gaan. Het kereltje was, zo vertelde de vader trots, ook 's nachts al zindelijk. Ik dacht aan onze bijna 3,5 jaar oude dochter die overdag al zindelijk was, maar nog elke nacht gepamperd naar bed ging. Waren we te gemakzuchtig en moesten we de luier - die toch al vaak droog bleef - misschien gewoon uit doen? Mijn man - gezegend met een milde vorm van smetvrees en dus een afkeer van natte lakens - leek het beter de luier aan te houden. Maar de volgende avond stopte ik onze dochter zonder luier in.
Nog geen twee uur later werd onze peuter - die de milde vorm van smetvrees geërfd heeft - huilend wakker: ze had een beetje geplast. Terwijl ik haar bed verschoonde, gaf ik mezelf een standje. Waarom had ik mezelf zo mee laten slepen? In de weken die volgden, liet ik onze dochter kiezen: met of zonder luier naar bed? Steevast koos ze voor de luier. Tot een maand geleden. "Ik denk dat ik wel zonder luier kan," zei ze. En vanaf dat moment was ze 's nachts zindelijk. Gewoon, omdat ze daar toen pas klaar voor was. Ik ben apetrots. En nog steeds een beetje boos op mezelf. Mijn goede voornemen kunt u dan ook wel raden: meer loslaten of - zoals psychologen dat zo mooi zeggen - de kinderen meer 'liefdevol verwaarlozen'. Omdat alles uiteindelijk ook zonder de nervositeit van mama wel op zijn pootjes - of in dit geval: op het potje - terechtkomt.