Kip zonder kop
"We doen even een Give-and-go." Iedereen knikt instemmend, terwijl ik schaapachtig om me heen kijk. Even later gaat het over een screen opzetten, een double drible en de defence. De basketballers van Sparta GO strooien gul met Engelse termen. Woensdag mocht ik een avondje meedoen met de training van de Flakkeese mannen.
Ooit zag ik een film van een westerling die in een Aziatische stad terecht komt, niemand spreekt er Engels en alle borden zijn voorzien van onleesbare tekens. De vrouw voelt zich verloren, kan met niemand praten en raakt hopeloos verdwaald tussen flats die er allemaal hetzelfde uitzien. Datzelfde gevoel bekroop mij toen ik stond te zweten tijdens de basketbaltraining.
De sympathieke basketballers leggen de oefeningen allemaal geduldig uit, soms met behulp van een bord, waarop lijnen, pijlen en cirkels worden gezet. Ondanks al hun inzet loop ik als een kip zonder kop in het rond. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik niet vooraf op internet de regels heb gecheckt. De potjes op de middelbare school waren overduidelijk van een heel ander niveau… Daarbij ging het nooit over een double drible of een Give-and-go.
Aan het einde van de training wordt er een partij gespeeld. Vooraf dacht ik dat basketbal niet zo'n intensieve sport is, niets blijkt minder waar. Tijdens de aanval moet je naar voren rennen en als de tegenpartij de bal heeft moet je terug in de 'bucket' om te verdedigen. Het veld lijkt naarmate de tijd verstrijkt steeds langer te worden. Ondanks mijn matige prestaties voel ik me lekker na afloop, ik heb in Dirksland een nieuwe wereld ontdekt. De wereld van strong side, coast to coast en Alley-oop pass.