Boos
Verjaardagsfeestjes of andere bijeenkomsten 'in informele sfeer' waren bij uitstek geschikt om nieuwtjes op te doen. Er is altijd wel iemand die iets belangwekkend te vertellen heeft en soms kun je zelf ook ergens duidelijkheid over verschaffen. Het zijn ook uitstekende gelegenheden om onvrede te uiten, vooral tegenover overheidsinstantie. Soms worden er wel eens dingen geïnsinueerd die je maar niet verder moet vertellen. Dat wordt er dan ook bij gezegd. Dat laatste hoeft er sinds de mogelijkheid tot reageren via sociale media niet meer bij omdat mogelijkheid tot anonimiteit groot is. Deze week hebben we elkaar al heel veel toegewenst. Ik hoop wel dat dit 'heil, zegen, geluk en alle goeds' is geweest. In de sociale media worden andere – niet hier te noemen – wensen gehoord. Eén ding is wel duidelijk wat zijn we toch boos geworden. Boos op politieagenten en andere hulpverleners, boos op de regering, boos op de banken, boos op wegbeheerders, boos op buitenlanders, boos op vluchtelingen, boos op overkanters, boos op tradities, boos op kustbebouwers, boos op natuurbehouders, boos op politici. We kunnen doorgaan: er is boosheid binnen kerken, binnen koren, binnen scholen, binnen bedrijven. We spreken van vreugdevuren en feesten, maar zijn we nog wel blij? De CBS-cijfers van nog niet zo lang geleden wezen uit dat de Nederlanders toch niet zo ontevreden zijn. Maar waar zijn die tevreden mensen dan? Of blijven alleen de boze reacties maar hangen? Misschien moeten we ons maar eens voornemen om het komende jaar de boosheid op 'de ander' binnenshuis te houden en alleen daar onze tevredenheid uitstralen? Het zou kunnen, maar de verwachtingen zijn niet gunstig. Vooral de komende twee maanden, in aanloop naar de verkiezingen waarvoor zich meer dan tachtig partijen hebben aangemeld, zullen helaas 'boze' maanden worden.