Vriendinnen voor het leven
SOMMELSDIJK- Al 75 jaar zijn ze de beste vriendinnen, Willie Groen (85) en Addie Hobbel (86). In al die jaren hebben ze lief en leed met elkaar gedeeld. "We hebben nooit ruzie gehad", vertellen ze eensgezind, "misschien wel eens een meningsverschil. Waarover? Dat weten we eigenlijk niet eens meer. Er was ook nooit sprake van jaloezie of afgunst. We waren er gewoon voor mekaar en leefden met elkaar mee. Nog steeds trouwens en dat hopen we nog heel lang vol te houden".
Tekst en foto: Mirjam Terhoeve
De vriendinnen zitten samen lachend en kletsend op de bank in de woning van Willie aan de Joos Jansestraat in Sommelsdijk. Addie is met de taxi gekomen vanuit haar huidige woonplaats Brakel. "Dat doe ik wel vaker zo", legt ze uit. "Mijn hele familie woont nog hier en Willie natuurlijk. Andersom komt Willie ook af en toe naar mij. Ze wordt dan door een van haar dochters gebracht. Ja, zien we elkaar wel wat minder nu we ouder worden, maar gelukkig kunnen we elkaar bellen en dat gebeurt heel regelmatig. Of we elkaar dan nog steeds wat te vertellen hebben? Jazeker, we zijn nog lang niet uitgepraat, hoor."
Meisjesvereniging
Willie en Addie kennen elkaar van de meisjesvereniging van de Gereformeerde Kerk. "Nee, we zaten niet bij elkaar op school", vertelt Willie. "Ik zat op de Bosscheschool, die was toen nog onder aan de dijk, waar nu het kantoor van Fides is. Er waren niet veel leerlingen, maar er kwamen ook kinderen van het weeshuis, aan de overkant van de straat, naar onze school. Addie zat op de School met de Bijbel. We gingen wel naar dezelfde kerk. Deze stond op de plek waar nu de Plus supermarkt is. Ik woonde in het kostershuis, op de huidige parkeerplaats ervoor. Mijn opa was vroeger namelijk de koster. Het was een groot huis. Wij woonden met zeven aan de ene kant en mijn grootouders aan de andere kant. In het midden van het huis was een hele brede gang en het gebeurde regelmatig, dat de kerkgangers vanaf de dijk via onze gang naar de kerk liepen. De gebouwen staan er niet meer vanwege een bombardement aan het begin van de oorlog".
Familie
Het klikte meteen goed tussen de twee vriendinnen en in hun vrije tijd waren ze altijd samen te vinden. "We kwamen graag bij elkaar thuis", beaamt Addie. "Willie's vader was visser en het was heel gezellig om af en toe een visje mee te eten. Andersom kwam Willie graag bij Addie thuis. "Die hadden een gezin met vijftien kinderen", zegt ze. "Dat vond ik enorm gezellig. Zeker als haar moeder oliebollen bakte. We zijn eigenlijk deel geworden van elkaars familie".
Na de lagere school ging Willie naar de huishoudschool en Addie moest thuis meehelpen. "Als oudste dochter in een groot gezin was er altijd wat voor je te doen, hoor", herinnert ze zich. "En als je even niks te doen had, kreeg je een breiwerk in je handen. De woorden; 'Niet kunnen', die bestonden niet. Ze waren best streng bij ons thuis. Maar ik mocht wel naar de zang en naar de naaischool samen met Willie. Bij juffrouw Visser. Dat was voornamelijk om kleding te leren verstellen, maar we vonden het enorm gezellig. Ach, en je wist ook niet beter, toch? Via via konden we samen gaan werken in een 'Rusthuis voor gesitueerde oude van dagen', het Emmahuis in Rotterdam. In die stad leerde ik mijn eerste man kennen. Willie had toen al verkering met haar latere echtgenoot Roel. Het was zo'n beetje ten tijde van de ramp. Maar toen die plaatsvond, werden we teruggehaald door onze ouders, want we moesten hier komen helpen".
Lief en leed
Addie trouwde in 1955 en ging toen in Rotterdam wonen. "We konden inwonen in een huis bij een oude drinkende man. Een eigen huis kreeg je daar pas, als je samen 60 jaar oud was. Via een collega van Wim vonden we een ander stekkie. Dat was enorm klein, maar daar hebben we vier jaar gewoond. Later zijn we steeds groter gaan wonen. Willie trouwde in 1957 en woonde ook eerst in bij mensen aan de Langeweg. In 1962 verhuisden ze naar de Joos Jansestraat."
De afstand deed geen afbreuk aan de vriendschap. Ze zochten elkaar nog steeds regelmatig op. "Wel wat minder natuurlijk", zegt Willie. "Ikzelf had inmiddels drie dochters en was daar druk mee, maar we gingen toch regelmatig op bezoek bij 'tante Addie en ome Wim' in Rotterdam en later in Hellevoetsluis. Dan gingen we gezellig samen een dagje winkelen daar. Of we gingen naar de caravan, die zij hadden in Epe en later naar het vakantiehuisje in Rockanje. Onze mannen konden het ook goed met elkaar vinden. Na 43 jaar huwelijk overleed de man van Addie. Dat was heel triest, maar we hebben haar, zo goed we konden, gesteund. We waren er natuurlijk ook weer bij toen ze vijf jaar later op 70-jarige leeftijd opnieuw trouwde met haar tweede man, ook weer een Wim en hij had bovendien vijf kinderen. De familie telt inmiddels 18 kleinkinderen en 8 achterkleinkinderen. Dat vonden we erg fijn voor haar. Zoals we al zeiden, we hebben altijd lief en leed met elkaar gedeeld".
"Dat hebben we zeker", voegt Addie er aan toe. "Ook Willie heeft haar portie gehad. Haar kleindochter is ernstig ziek geweest en haar man is twaalf jaar geleden overleden. Dan ben je er voor mekaar. Dat vinden wij heel gewoon. Mensen hebben tegenwoordig zo weinig tijd, lijkt het. Wij nemen de tijd voor elkaar. We hebben zoveel meegemaakt. Samen gelachen en samen gehuild. Ook al zijn we nu wat ouder, dat zal altijd zo blijven".
