Ingestuurd: Waterstof is een groene leugen
Tijdens de raadsvergadering van 12 oktober jongstleden is er gesproken over het gebruik van waterstof als brandstof voor de vervoerssector en als brandstof voor verwarming. Om waterstof te maken heb je erg veel energie nodig. Bij de productie van waterstof gaat 75% van deze benodigde energie verloren, het rendement is dus erg laag. Ook de materialen die je bij verbranding nodig hebt zijn erg duur je moet dan al gauw denken aan keramische materialen. Bedenk dat de verbrandingstemperatuur van waterstof 2100 graden Celsius is. De smelttemperatuur van aluminium (gebruikt bij productie van motorblokken en pannen) is 660 graden Celsius.
Nu de benodigde energie, ik neem als voorbeeld het nog te bouwen tankstation Greenpoint. Voor het elektrolyse proces is per etmaal net zoveel elektriciteit nodig als het jaarlijks verbruik van vijf gezinnen.
Wanneer je dit milieuvriendelijk wilt doen heb je ongeveer 11 hectare aan zonnepanelen nodig. Ook de brandstoftank die je nodig hebt is van zwaar kaliber,deze weegt 400 kg voor een personenauto,laat staan het reservoir voor een bus of vrachtwagen. Het gas wordt hier opgeslagen onder een druk van 200 atmosfeer. Voor het vervoer van industrieel verkregen waterstof is een heel streng protocol ontwikkeld. Niet door de bebouwde kom, tunnels mogen niet worden gebruikt, enzovoort. Voor het gebruik van motorbrandstof heeft de wegenverkeerswet een uitzondering gemaakt, het is gewoon toegestaan. Bedenk eens dat er brand in een tunnel ontstaat ,je krijgt dan taferelen zoals, met de destijds met waterstof gevulde zeppelin de Hindenburg.
Nu het gebruik van waterstof gemengd met aardgas. Hier is een proef mee gedaan op Ameland. Een mengsel van 30% waterstof en 70% aardgas. Hiervoor zijn compleet nieuwe verbrandingstoestellen ontworpen en geïnstalleerd. Hoe bedoel je, een kleine aanpassing van de verbrandingstoestellen. Het mengen van beide gassen vraagt weer heel dure apparatuur. De te gebruiken materialen zijn van hoogstaande kwaliteit. Waterstof heeft een nare gewoonte en dat is dat het in atomaire toestand graag tussen de moleculen van staal gaat zitten,hierdoor ontstaan blaasjes in het materiaal. Over het resultaat is weinig bekend gemaakt.
Moraal,van dit verhaal. Loop niet blind achter de verkondigers van deze groene leugen aan. Maak eens een kostenbaten-analyse en grijp niet te gemakkelijk naar een beest wat we subsidie noemen.
Jan Mastenbroek, Sommelsdijk
maste371@planet.nl