Kriebels van vriendenboekjes
Als kind kreeg ik er altijd al een beetje de kriebels van: vriendenboekjes of poëziealbums. Je kreeg toch maar even een kostbaar bezit van een ander in handen gedrukt dat je niet alleen moest koesteren, maar ook nog eens op creatieve wijze moest opleuken en het liefst een beetje snel, zodat het naar de volgende vriend(in) kon. Kortom: de druk was enorm en mijn opluchting was dan ook groot toen ik dat hele vriendenboekjes-stadium ontgroeid was.
Dat onze dochter op een dag met zo'n zelfde vriendenboekje thuis zou komen: dat zag ik niet aankomen. Ik was er namelijk van overtuigd dat de volgende generatie - u weet wel, die generatie die opgroeit met een iPad en een pen niet van een potlood kan onderscheiden - niet aan dergelijke papieren rompslomp zou doen. Maar niets is dus minder waar. En vorige week wierp mijn dochter haar eerste vriendenboekje in mijn schoot. Direct maakte zich enige onrust van mij meester. In gedachten zag ik onze jongste al enkele dierbare bladzijden uit het boekje scheuren of de oudste een glas limonade over de mooie kaft gooien. Koortsachtig legde ik het boekje boven op de kast en ging snel op zoek naar een foto van onze dochter die in het boekje geplakt kon worden. Want hoe eerder dit boekje weer veilig bij de rechtmatige eigenaar was, hoe beter. Mijn man zocht ondertussen druk naar een pen (want wie gebruikt die nu nog?).
Blijkbaar was zijn zoektocht succesvol, want een kwartiertje later hoorde ik hoe hij onze dochter aan een spervuur van vragen onderwierp. "Hoe heet je?" "Amélie." Hoe oud ben je?" "Vier." "Wat vind je leuk om te doen?" "Fietsen." En wat wil je worden? "Prinses." "Wie is jouw held?" Even keek ze hem niet begrijpend aan. Mijn man zocht naar een klinkende definitie. "Wie vind je een goed persoon?" probeerde hij. Haar ogen lichtten op. "Mama!" En op dat moment veranderde mijn visie op het met goed doordachte vragen gevulde boekje voorgoed. Lieve mensen, kom maar door met al die fantastische vriendenboekjes!