Cool! Een stuk geschut tussen de bunkers
Is de bunkerroute bij Ouddorp leuk voor kinderen? Om die vraag te beantwoorden is Over Flakkee samen met Willemijn (12) en Josefien (10) op pad gegaan. Het antwoord? 'Bunkers zijn cool!'
"Moet je kijken, joh, er staat hier een eettafel. Met banken eromheen. Een eetzaal in een bunker, nou ja, eetzaal…, het is meer een eetkamertje. Van beton." Bunkers spreken tot de verbeelding. Zelfs kleine, zoals deze Tobruk, die half mei van het Hoge Pad in Ouddorp naar De Punt is verplaatst en nu als 'uithangbord' voor de bunkerroute dient. Aan de overkant van de weg is een pad. Als je dat inslaat kom je, na een kleine klimpartij door mul zand, bij vijftien bunkers. De meeste zijn veel groter dan die Tobruk, het kleintje van gewapend beton dat nog altijd 30 ton weegt.
De bunkers op De Punt vormen samen een heel dorp. Er zijn bunkers voor manschappen, voor de opslag van munitie, een proviandbunker, een waterbunker en zelfs een bunker met toiletten. Willemijn (12) en Josefien (10) kunnen het zich amper voorstellen: "Moesten die Duitsers hier piesen?"
We volgen de route, die keurig bewegwijzerd is. Alle bunkers zijn voorzien van een nummer en overal staan bordjes met uitleg. Over de Atlantikwall, die de Duitse bezetter meer dan zeventig jaar geleden bouwde om de geallieerden tegen te houden – dit bunkerdorp is er maar een klein onderdeel van. Maar ook over de verschillende bunkers en beddingen voor geschut.
In de schuilbunker laten Willemijn en Josefien een luide echo klinken. Even verderop zien ze weer een betonnen 'eettafel' in een bunker. "Kijk, je kunt er een vlag in zetten. De Belgische… eh, de Duitse natuurlijk. Ja, ik ben goed in geschiedenis… Zaten die Duitsers hier echt in? Zouden ze geschoten hebben?", vraagt Josefien. "Nou, als ze in deze bunker moesten, dan waren ze wel klein. Het is hier nogal krapjes. Het is zelfs voor mij te klein", zegt Willemijn.
"Ik zie het geweer", roept Josefien vanuit een crèmekleurige metalen koepel boven op een bunker. Haar zus verbetert haar meteen: "Nou, volgens mij is dat een ding waar je door moet kijken. Hoe heet zo'n ding ook alweer…?"
In een volgend nummer van de route ontdekken ze namen aan de binnenkant. "Er staat wat geschreven, ja, op het beton. Bertha, Anton, Dora, Casar." "Casar, is dat niet Cesar?" "Nee, er staat duidelijk een a. Au, ik stoot m'n rug."
Voort gaat het over zanderige paden. Een boswachter voert even verderop, maar duidelijk op gehoorafstand, een uitgebreid telefoongesprek. Dan staan we bij een stuk geschut, ook crèmekleurig. "Cool!" De meiden willen er natuurlijk wel even op om te poseren.
Helemaal intact
Dan, na de toiletbunker, zijn we weer bij het beginpunt. "Leuk en leerzaam. Ik houd erg van geschiedenis, dus dit is echt iets voor mij", zegt Josefien als ze de vraag krijgt wat ze van de bunkerroute vindt. "Superinteressant." Willemijn is het daar helemaal mee eens: "Heel indrukwekkend, het ziet er heel echt uit allemaal. Knap dat ze dit hebben opgegraven. De bunkers zijn helemaal intact. Alles is zoals het was. Nee, zoiets zie je niet vaak. Dit is echt zeldzaam."
Tekst en foto's: Kees van Rixoort
