Dankbaar
Deze maand bestaat onze praktijk 4 jaar. Mensen vragen me vaak hoe ik het gezinsleven combineer met het onvoorspelbare leven van een verloskundige. Deze column geef ik een kijkje in de keuken.
De afgelopen 4 jaar waren intens en vol prachtige momenten wanneer ik aanwezig was bij de geboorte van een nieuwe 'eilander'. Maar er waren ook moeilijke momenten, als een hartje stopte met kloppen, die mij lieten stilstaan in de hectiek van alledag.
Na deze momenten is eigenlijk niets lekkerder dan thuiskomen bij mijn gezin. Soms kom ik dan thuis in een huis vol herrie waarin er verwacht wordt dat ik gelijk even eten op tafel zet en schone was in de kasten leg. Op andere momenten kom ik thuis in een huis waar iedereen in diepe rust is, mijn man heeft een klein lampje laten branden en de hond kijkt me suffig aan voordat ook hij weer verder slaapt.
Mijn gezin is gewend aan dit leven waarin ik soms ineens naar een bevalling moet of dat ik niet thuis ben als ze 's ochtends wakker worden. Gelukkig lukt het me bijna altijd om ze van school op te halen als mijn man aan het werk is en 's avonds samen aan tafel te eten. En wanneer dit niet lukt heb ik fantastische mensen om me heen die met liefde inspringen en bij wie de kinderen in goede handen zijn. Zonder hen en natuurlijk mijn partner was het niet gelukt om onze praktijk tot het succes te maken dat het nu is.
We mogen steeds meer stellen begeleiden in de bijzondere periode rond het krijgen van een kindje, ook komen er veel stellen terug voor de tweede of zelfs derde keer. Aan iedereen die mij en onze praktijk tot steun is en aan alle zwangeren die het vertrouwen in ons hebben en hebben gehad zeg ik graag deze keer: Bedankt!