De verfijnde samenwerking tussen ruiter en paard
Dressuur, is dat niet saai? Er zijn zat mensen die liever naar wat anders kijken dan naar een paard en een ruiter die samen rondjes rijden. Maar er zijn er ook zat die het zien: de verfijnde samenwerking tussen dier en mens. Bijna onzichtbaar, door een klein beetje te bewegen, kan de ruiter zijn of haar paard iets laten doen. Een tempowisseling, een volte, een figuur, een zijwaartse gang…
Bij de Landelijke Rijvereniging en Ponyclub De Sasruiters weten ze er alles van. De meeste leden houden zich bezig met dressuur, al zijn er ook een paar die de mensport beoefenen. Het mennen was ooit een echte hype bij de Sasruiters, maar die tijd is voorbij. Het is nu in de eerste plaats dressuur wat de klok slaat.
De Sasruiters zijn, zoals veel verenigingen, ontstaan uit hobbyisme. De wortels van de vereniging liggen in de tuin van de familie Vogelaar, waar dochter Françoise de eerste lessen gaf op haar shetlander Polly. In de buurt van het Sas van Dirksland kregen de Sasruiters de gelegenheid om op de voormalige vuilnisbelt een bak aan te leggen en – later – een kantine te bouwen. De vereniging dateert van 25 april 1980. Het zal duidelijk zijn waar de naam vandaan komt…
Het Sas kwam op een gegeven moment achter de horizon te liggen toen er in Dirksland een manege openging: De Poorte. Voor de ruitervereniging was dat het sein om de activiteiten te verhuizen, temeer daar deze manege een overdekte bak had. De voormalige vuilnisbelt bij het Sas werd de thuisbasis van een hondenclub.
Al snel veranderde alles weer voor de Sasruiters. De manege ging over de kop. "Jammer, toen hadden we niets meer", zegt Erna van der Valk, al bijna vijfentwintig jaar bestuurslid van de vereniging. "We organiseren nu alleen nog tien keer per jaar een dressuurwedstrijd. Eerst in Oude-Tonge en Ouddorp, maar sinds de laatste accommodatie in Oude-Tonge is gesloten, alleen nog in Ouddorp."
In de beginjaren organiseerde de vereniging nog lessen. Maar omdat vrijwel alle ruiters hun eigen instructeur hebben, zijn die gestopt. Volgens Erna van der Valk is het paardrijden een nogal individualistische sport. Het gevolg is dat het verenigingsgevoel er niet op vooruit is gegaan. Daar komt nog bij dat sommige ruiters hun lidmaatschap alleen continueren omdat ze anders niet aan wedstrijden zouden kunnen meedoen. Zo is het geregeld in de hippische sportwereld: alleen leden van verenigingen mogen zich voor een wedstrijd inschrijven.
Een groot evenement als de Dag van de Werk- en Sierpaarden, dat de Sasruiters in 1998 en 2000 organiseerden, zit er niet meer in. Dat vergt namelijk heel veel vrijwillige uren. Toch zijn er nog verenigingsactiviteiten, zoals clinics van bekende ruiters en de maandelijkse wedstrijd in Ouddorp. Bovendien telt de vereniging circa 75 leden, voornamelijk afkomstig van Goeree-Overflakkee, maar ook wel van verder weg. Van vergrijzing is nauwelijks sprake, de vereniging leeft.
Jongedames
Een rijkeluisport is paardrijden allang niet meer. Al kost het natuurlijk wel flink wat geld om een eigen paard en een stal in een manege te hebben. Wat voor sport is het dan? Toch vooral een sport voor vrouwen. Verreweg de meeste Sasruiters zijn amazone. "Meisjes en paarden, hè, dat is een echte combinatie", zegt Erna van der Valk. "De meeste actieve leden zijn jongedames."
Dressuur, daar draait het anno 2016 om. Dressuur, de sport waarbij je paard je maatje is. Waarbij de samenwerking tussen ruiter en paard steeds verfijnder wordt, als het goed is, en waarbij het niveau steeds hoger wordt. "Niet elk paard is geschikt voor de hoge dressuur. Een fjord komt bijvoorbeeld beter tot zijn recht voor een menwagen of voor recreatie… Maar als het klikt en er wat talent is, kun je samen – ruiter en paard – veel leren."
