Van een andere tijd
'Jij bent van een andere tijd', zei pas iemand tegen mij. Dat klopt. Ik ben van de tijd van voor 'het touwtje van Terlouw'. Dit was niet omdat we de omgeving niet vertrouwden of zoiets, maar er waren in mijn jeugd maar weinig nieuwbouwhuizen. In deze nieuwe huizen was het mogelijk om een touwtje uit de brievenbus te hangen om gemakkelijk binnen te kunnen komen. Onze voordeur had geen touwtje nodig, want doorgaans kon deze, evenals de fietsen, niet eens op slot.
Dat was in de tijd dat, als je moest telefoneren, naar het postkantoor ging of bij familie of kennissen even ging 'bellen'. Auto's waren er maar een paar handenvol. En daarom hadden we in die tijd een merkwaardig tijdverdrijf, waarvan ik niet weet of dat een landelijk fenomeen was of een plaatselijke folklore. Gewapend met een schrift en pen trokken we door de straten en schreven de nummerborden van de auto's op. Later vergeleek je je verzameling met elkaar. En dan ging het erom wie de meeste nummers had.
In Goedereede was je vlug klaar en daarom gingen we langs de provinciale weg zitten en noteerden we de nummerborden van de passerende wagens. Het waren er niet zoveel. Er waren nog geen dammen, dus doorgaand verkeer was er niet. Toch kregen na veel geduld indrukwekkende lijsten met autonummers op papier. Twee van mijn vrienden konden zelfs uit hun hoofd de kentekenplaten verbinden met de eigenaren van de bijbehorende auto. Op een gegeven moment bouwde de overheid wat meer spanning in het spel, want de volgorde van de letters en cijfers veranderde: geen twee letters meer vóór de twee getallen, maar de nieuwe auto's kregen de letters achteraan. Een Pokémonachtige spanning werd toen bij het spel gevoegd, want wie verzamelde de meeste nieuwe nummers? Van fraude kan ik me niets meer herinneren. Ik ben in ieder geval opgegroeid in een andere tijd en een klein beetje met de tijd meegegaan.