Waarom dan, mama?
Zachtjes duw ik onze oudste dochter de gang in. "Doe je schoentjes maar alvast aan," zeg ik. "Waarom?" "Omdat we zo naar oma gaan." "Waarom?" "Omdat we dat afgesproken hebben." "Waarom?" "Omdat dat gezellig is," hoor ik mezelf een beetje kriegelig zeggen. "Waarom?" Ik zucht diep. "Hier, doe je sjaal maar aan," zeg ik, terwijl ik haar de sjaal aangeef. "Waarom?" "Omdat het koud is buiten." "Waarom?" "Het is winter en dan is het altijd koud," grom ik zachtjes, terwijl ik de jongste in de kinderwagen zet. Even valt het stil, terwijl onze oudste zich met enige moeite in haar jas hijst. Ik besluit de stilte te gebruiken om de conversatie naar een hoger plan te tillen. "Heb je zin om naar oma te gaan?" Ze knikt: "Ja!" Ik glimlach en zeg: "Ik ook." Ze fronst. "Waarom?" Ik zucht diep en doe alsof het een retorische vraag is. Maar dat is het niet, zo benadrukt onze dochter: "Waarom dan, mama?" Ik diep het laatst restje geduld dat ergens in mijn tenen huist op en zeg: "Omdat we dan samen kletsen en koffie drinken." Haar nieuwsgierigheid lijkt gestild. Voor nu.
Een paar uurtjes en nog tien van dit soort conversaties later gaan we met het hele gezin aan tafel. "Wat eten we, mama?" "Boerenkool," vertel ik enthousiast terwijl ik de pan op tafel zet. "Waarom?" Ik werp mijn man een deze-ronde-is-voor-jou-blik toe. "Omdat dat lekker is," zegt hij. "Waarom?" "Het is gezond." "Waarom?" "Omdat er vitamientjes in zitten." "Waarom?" Mijn man kijkt me hulpbehoevend aan, maar ik haast me zonder reden naar de keuken. "Waarom papa?" dringt onze peuter aan. En voor hij er goed en wel erg in heeft, rolt het weinig bevredigende antwoord dat we zelf ook wel eens van onze ouders kregen en toen verafschuwden, eruit: "Daarom!" Even zwijgt onze lieve peuter beteuterd, maar dan herpakt ze zich en zegt: "Waarom zeg jij 'daarom', papa?"