Bezoek uit Wamena in Nederland
Familie Van Driel is uitgezonden door stichting HOP. Regelmatig verzorgen zij een bijdrage in Eilanden-Nieuws over hun leven en werk in Papua. Wie het werk wil ondersteunen kan dit doen via Bankreknr. NL33 RABO 0128 1332 60 t.n.v. St. Help Onderwijs Papua) Volg HOP op www.helponderwijspapua.nl.
Zenuwachtig kijk ik naar de deuren op Schiphol. Zouden onze collegaatjes Arni en Henny echt in Nederland aankomen? Arni en Henny mogen drie maanden meedraaien in het internationale programma van 'de Driestar' in Gouda, maar daar kunnen ze pas over een paar dagen terecht. En daarom komen ze eerst een poosje gezellig naar Flakkee!
Wij zijn als gezin een paar weken in Nederland en dat komt nu heel mooi uit. Onze oudste dochter Gerjanne is eind juni naar Nederland terugverhuisd. Zij is net begonnen aan de Hogere Agrarische School in Velp. We helpen haar hier een beetje op gang en zullen dan straks voor het eerst zonder Gerjanne terug naar Wamena gaan, ik denk er maar niet teveel aan…
Twee bleke gezichtjes met grote ogen komen door de deuren: daar zijn ze! Ze vliegen me dolblij om de nek. En dan gaan we Nederland in. Arni is nog nooit buiten Papua geweest en Henny is alleen nog meer een keer een weekje in Jakarta geweest, verder niet. Het wordt een tocht vol verbazing. Ze vragen me het hemd van het lijf, maar als we over de brug Flakkee oprijden, liggen ze te slapen. Jammer, dat vind ik zelf altijd zo'n leuk moment van thuiskomen. Na een uurtje thuis bijgekomen te zijn gaan we eerst naar de markt. Genietend lopen we van kraam naar kraam. Ik vraag wel een beetje wat ze willen eten, maar het is teveel om te kunnen kiezen. Bij de kaasboer mogen ze van alles proeven. We lopen zelfs het streekmuseum even in. Meer en meer besef ik dat het ook voor mij echt genieten is om gasten uit Papua te hebben. We kennen deze dames heel goed, ze hebben allebei de lerarenopleiding doorlopen en werken nu allebei in de onderwijsprogramma's. Ze hebben ervaring en zijn duidelijk geen tieners meer. Er worden vragen gesteld als: 'hoe komt het dat Nederland die wegen zo mooi voor elkaar heeft,' en 'waarom is er zo weinig corruptie in Nederland zodat dingen goed geregeld kunnen worden.' Na een dag of vijf brengen Martijn en ik de twee dames naar Gouda. Ze zijn zo zenuwachtig dat er het laatste halfuur in de auto geen zinnig woord meer uitkomt. Gelukkig worden ze goed opgevangen op de Driestar.
Twee dagen later gaan we nog een keer langs. We moeten lachen als we zien dat ze de meubels in de kamer anders neergezet hebben. Dat is ook altijd het eerste dat de studenten in Wamena doen, met groot kabaal! Even later wonen we presentaties bij over verschillende culturen. We zijn trots als we zien hoe goed Henny en Arni contact maken met iedereen en mensen weten te boeien.
Voor we het weten is de tijd aangebroken dat we gedag moeten zeggen tegen Gerjanne. Ik moet zeggen dat dat geen makkelijk moment was. Nu zullen er best mensen zijn die denken: waarom doe je dat dan ook? We kregen die vraag ook op ons af toen we op een gegeven moment om de tafel zaten bij de boer waar Gerjanne zes weken gewerkt heeft in de vakantie. Ik wist niet gelijk wat ik moest zeggen en keek even naar Gerjanne om tijd te winnen. En daar zag ik een zelfstandige dame zitten waar we alle vertrouwen in hebben. Nee, makkelijk zal het niet zijn, maar we hebben al die jaren mogen vertellen en voorleven wie God voor haar wil zijn, ook in moeilijke omstandigheden.
Terug in Wamena gaat alles weer beginnen. Hoogte- en dieptepunten wisselen elkaar af. Opnieuw waren we bij een diploma-uitreiking van de lerarenopleiding. Dat blijft een fantastisch moment om mee te maken. We gaan met een studente (Dorli) mee naar huis om daar het feest mee te vieren. Ze woont een klein stukje buiten Wamena in een dorpje. We beginnen in het kerkje om God te danken. Op een gegeven moment krijgt Dorli zelf het woord. Ze vertelt hoe ze zich altijd gesteund heeft geweten door de mensen uit haar dorp. 'Ik wist,' zegt ze, 'dat ik altijd op jullie kon rekenen, dat jullie iedere week voor mij gebeden hebben, al die jaren.' Ze is er ontroerd van. Dit is namelijk helemaal niet vanzelfsprekend, Dorli's vader is al overleden en hij liet 8 dochters na! Gelukkig had hij een stuk land met veel bomen dat hij kon nalaten aan een heel betrouwbaar familielid, die hij de opdracht gaf om van de opbrengst van dat hout alles voor zijn dochters te betalen. Dit is allemaal goed gekomen, toch vind ik het een beetje wrang dat die meisjes zelf niets kunnen erven, al die grond gaat op een gegeven moment naar de zoon van dat familielid.
Na de dienst zitten we op een veld, omzoomd door de hutten waar de familie in woont. Ik vraag waar Dorli slaapt en ze wijst mij haar hut aan. Ik had dat eigenlijk niet verwacht dat zij nog in een hut zou slapen, zo leren we weer een hoop vandaag.
De volgende dag hebben we een heel andere activiteit, namelijk een klassiek concert. Er zit nogal wat muzikaal talent in de groep van expat mensen waar we mee omgaan. We hebben allemaal van alles ingeoefend en we gebruiken de grote zaal van de lerarenopleiding voor het gebeuren. Netjes opgetut en wel gaan we verwachtingsvol zitten en het is ongelooflijk wat er allemaal gespeeld wordt! Toch was het wel echt een Wamena gebeuren. Op een gegeven moment valt de stroom uit, vlug wordt de generator gestart. Dan voelen we een aardbeving, we komen allemaal overeind uit onze stoelen, maar realiseren ons dan dat de aardbeving niet veel voorstelt en laten ons weer zakken. De pianiste is gewoon doorgegaan met spelen, ze had het niet eens gevoeld. Een paar nummers later begint het te storten van de regen en lassen we een vervroegde pauze in omdat de muziek niet meer te horen is vanwege het zinken dak. Al met al een heel avontuur, we gaan het vast nog een keer organiseren.
En dan is het ook wel eerlijk om wat dieptepunten te vermelden.
Onze tuin ligt helemaal overhoop. Alle afvoeren van de twee internaten en ons huis zijn helemaal verstopt. Martijn en een aantal studenten hebben alle afvoeren en septic tanks op moeten zoeken en open moeten maken, maar helaas begon het daarna hard te regenen. De ergste put ligt nog open, te wachten tot het water weer zakt. Dat zijn van die problemen die je hier allemaal zelf op moet lossen, zonder goed gereedschap of een wagen die de boel leeg kan komen pompen…
En verder ga ik zo op kraambezoek bij een student, Esther. Natuurlijk is het geweldig als er een gezond meisje geboren is en de moeder het ook goed maakt, maar de situatie is moeilijk. Vorig jaar werd deze studente gewaarschuwd om niet met die jongen om te gaan, hij zou een gladde praatjesmaker zijn. Maar meisjes worden hier niet echt geteld en komen nogal wat aandacht tekort. Als er dan iemand is die je ziet staan, is het moeilijk om met een relatie te stoppen. Ze sloeg het advies dus in de wind en nu staat ze er alleen voor. Martijn kent dit meisje al zolang als we hier wonen. Toen zij nog een schoolkind was, reed Martijn elke dag langs, op weg naar de lerarenopleiding. Bijna drie jaar geleden was ze begonnen op de opleiding en nu is ze er al bijna een jaar tussenuit. Ik hoop dat ze in januari weer begint, zodat ze haar opleiding af zal maken, maar dat zal heel erg afhangen van haar familie. Mijn ervaring is dat moeders enorme doorzetters moeten zijn als ze de opleiding af willen maken terwijl ze al een kind hebben. Meestal lukt het niet.
Ik had vandaag een vergadering over de gang van zeken in de internaten met Calvin, de man van Arni. Hij zag er wel naar uit dat het tijd wordt dat zijn vrouw thuiskomt. Nog een kleine twee weken en dan komen Arni en Henny weer thuis. Ze hebben een mooie tijd gehad, veel geleerd en veel gezien, vreselijke heimwee gehad en mooie vriendschappen opgebouwd. En nu ben ik heel benieuwd of ze het geleerde toe gaan passen in Wamena.
