Han Verhage leeft mee met 'brandend Australië'

De 81-jarige Han Verhage uit Middelharnis volgt de nieuwsberichten over de bosbranden in Australië op de voet. Hij heeft er maar liefst 45 jaar gewoond en gewerkt. Ruim acht jaar geleden kwam hij terug naar Goeree-Overflakkee, maar Australië zit nog diep in zijn hart. Het doet hem dan ook pijn om te zien wat er allemaal gebeurt aan de andere kant van de wereldbol. "Gelukkig zijn mijn vrienden en kennissen in Brisbane nog veilig", vertelt hij, "maar iets zuidelijker begint de ellende al. Je kan toch niet begrijpen, dat sommige branden zijn aangestoken. Wie haalt dat nou in zijn hoofd?"

Tekst en foto: Mirjam Terhoeve

Hoewel Han niet in het getroffen gebied heeft gewoond, (Brisbane ligt er nog net boven) kent hij het wel van zijn reizen. "Het is een prachtig groen gebied", legt hij uit. "Heel veel bos met enorme bomen, vaak gelegen tussen twee bergkammen. Sommige delen zijn zo dichtbegroeid, dat je er niet kan komen. Als daar dan brand ontstaat, dan is men er veel te laat bij om het te blussen. Er groeien bovendien veel eucalyptusbomen, die een beetje olieachtig zijn en dus kleine ontploffingen veroorzaken als ze vlam vatten. Maar de omstandigheden zijn ook niet gunstig. Het is er al erg lang droog. Bovendien is het daar in januari en februari hoogzomer en dus wordt het alleen nog maar warmer".

Geen houden aan
Han heeft tijdens zijn verblijf ook eens enorme bosbrand aan den lijve ondervonden en kan zich dus precies voorstellen hoe het er nu moet zijn. "Dat was al in het eerste jaar, dat ik daar was", vertelt hij. "Ik kan me het nog heel goed herinneren. Ik woonde toen in Hobart op het eiland Tasmanië, onder het vaste land van Australië. Een mooi stadje aan de voet van Mount Wellington aan een prachtige baai. Op een gegeven moment stonden de heuvels achter de stad in brand. Op die heuvels waren prachtige huizen gebouwd, die allemaal een mooi uitzicht op de baai hadden. Maar tussen die huizen stonden heel veel bomen, voor de privacy, zeg maar. Er was dus geen houden aan toen de branden uitbraken. Die huizen gingen allemaal in vlammen op. Het vuur kwam ook steeds dichter bij de stad, die onder een dikke rookwolk kwam te liggen. Dat was erg benauwend. Zeker voor de mensen, die toch al problemen hadden door longaandoeningen".

"Ik was nog aan het werk die dag, maar iedereen, die wat kon doen werd opgeroepen om mee te helpen om de brand te bestrijden. En zo gingen we met een groep, gewapend met stokken met daaraan natte doeken, brandjes uit knuppelen, die te dicht bij de huizen kwamen. Het was zwaar werk. Het was benauwd, maar ook het zicht was enorm slecht. Je kon niet zien of er wellicht achter je weer een brand was ontstaan. Uiteindelijk werden ook militairen ingezet om bomen weg te halen, zodat het vuur zich niet kon verspreiden. Er was geen houden aan. De situatie achteraf was ontzettend triest. Geblakerde en ingestorte huizen. Dode schapen en koeien in de velden, afgebrande boerderijen, maar ook de fruitboomgaarden waren weg. Ik zie nog de zwarte appels, peren en kersen aan de verschroeide bomen hangen".

Herstel

"En toen begon het puin ruimen", vervolgt Han. "Met grote leren handschoenen gingen we aan de slag. Mensen werden opgevangen in opvangcentra en velen moesten zich opnieuw registreren, omdat al hun papieren waren verbrand. Er werd voedsel en kleding ingezameld voor de getroffenen. Het was een beetje vergelijkbaar met nu, maar dan op kleinere schaal. Gelukkig is het daar weer helemaal goed gekomen. Zolang er nog leven zit in de stammen van bomen of struiken kunnen die weer uitgroeien. Als het tenminste niet te lang duurt en het weer flink wil regenen. Rondom de huizen heeft men daar nadien ook meer ruimte gelaten met minder bomen en begroeiing. Hoe het nu in de getroffen gebieden zal gaan is afwachten. Dat is veel groter van omvang en duurt ook veel langer. Toch waren er in de tijd van de Aboriginals al bosbranden en de natuur heeft zich altijd weer hersteld. Laten we hopen dat dat ook nu weer het geval zal zijn".