Afbeelding

Terugblik op bijna een eeuw Melissant Mode: "Een echte, ouderwetse dorpswinkel"

Algemeen 2.802 keer gelezen

NIEUWE-TONGE – Melissant Mode is een begrip op het eiland. De winkel werd in 1923 ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. "Hadden we nog een paar jaar doorgegaan hadden we de honderd jaar vol kunnen maken. Maar dat zagen we niet zitten.'' Echtpaar en eigenaar Dick en Lenie Melissant blikken terug op de afgelopen jaren.

Tekst en foto: Erwin Guijt

De vader van Dick zat in de handel en ging op de fiets het hele eiland af - van Ooltgensplaat tot Ouddorp - met koffers. Toen het gezin net geld genoeg had voor een auto om het reizen te vergemakkelijken, brak de oorlog uit en was het geld voor andere dingen nodig. Bovendien moesten ze evacueren naar Amsterdam, waar ze op het Bonaireplein een zaak begonnen. "Maar die is nooit open geweest'', glimlacht Melissant. "Mijn vader wilde geen woekerprijzen vragen en daarom stelde hij de opening telkens uit. Wel zat hij in de ruilhandel, en kwam op die manier aan eten."

Oude korsetten

Eenmaal terug in Nieuwe-Tonge werd een winkel aan de Molendijk in gebruik genomen. Het hele gezin stak zijn handen uit de mouwen. "Ook Annie van Tilburg werkte hier, in totaal heeft die 24 jaar in de zaak gewerkt.'' In 1990 verhuisde de zaak naar de huidige locatie, omdat het pand aan de Molendijk te klein was. In die tijd nam Melissant de winkel van zijn vader over. Hijzelf had autotechniek gestudeerd. "Maar toen ik van school afkwam, had mijn vader geen personeel en zo ben ik erin gerold. Sowieso was ik als kind al sterk betrokken bij de winkel.''

Even is het stil. "Achteraf gezien hebben we eigenlijk altijd voorspoed gehad. In het begin verkochten we bijna alles en was het assortiment veel breder dan nu. Ik richtte me op de woninginrichting. Maar we hadden ook babyspullen, wol, stoffen, tapijten en noem allemaal maar op. We waren een echte dorpswinkel waar je van alles kon kopen. Toen we een aantal jaar terug brand hebben gehad kwamen we nog een paar oude korsetten tegen, die bleken we ook nog verkocht te hebben. Maar langzamerhand is het een beetje verwaterd."

Faxen

"Mensen waren vroeger sterk gebonden aan het dorp. Nu hebben we klanten van het hele eiland. Er zijn ook ouderen die speciaal met een taxi hierheen komen." Het doet zeer om te stoppen, geeft het echtpaar eerlijk toe. "We genoten er ook van. Het maken van een praatje, bedienen, koffie aanbieden…" Melissant springt op. "Wil je koffie? We maken dat hier nog op de ouderwetse manier." Vorig jaar wilde man Melissant al stoppen met de woninginrichting. "Met de winkel had ik best nog door willen gaan, maar mede op advies van de kinderen zijn we toch gestopt. Die zeiden dat je toch een keer moesten stoppen, en nu zijn we allebei nog gezond." In 1997 kregen ze een dependance in Ouddorp erbij. Die gaat nog een half jaar door. "Daar hebben we toch veel werk aan gehad, ongelofelijk. Heel de familie hielp mee."

Het echtpaar heeft vijf kinderen, waarvan er drie nog in Nieuwe-Tonge wonen. Inmiddels zijn ze verblijd met acht kleinkinderen, en is de negende op komst. De gastvrije vrouw van Melissant, die even in de winkel een klant aan het helpen was, schuift weer aan bij het gesprek. "We zijn niet met ons 65e gestopt omdat we ons werk zo leuk vinden." Inmiddels zijn ze 67 en 69. "De winkel heeft een sociale functie. Dat ga ik best wel missen hoor. We blijven nog een echte ouderwetse dorpswinkel. Wat dat betreft zijn we niet met de tijd meegegaan. Wij faxen nog en we doen niets met internet.''

Paar centimeter tekort

Het sluiten van de winkel zal zowel raar zijn voor het dorp als voor hunzelf. Ze herhaalt eigenlijk wat haar man al zei: "Vroeger hadden we het hele dorp als klant, nu het halve eiland." Tijdens het interview komen er regelmatig herinneringen bovendrijven. "Ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik een broek moest afmeten ik een paar centimeter tekort kwam", lacht vrouw Melissant. Allebei gaan ze de winkel zeker missen. "Maar onze tijd wordt vanzelf wel weer ingevuld. We laten het gewoon over ons heenkomen. Daarnaast: we kunnen toch niet stilzitten of nietsdoen. Ik heb bijvoorbeeld ook geen rust om een boek te lezen, behalve in de vakantie." Haar man mijmert intussen dat hij zijn oude techniekboeken weer eens zal opzoeken. "We hebben ook altijd zes dagen per week gewerkt, en dan stonden we om 9.00 uur op. Die structuur zal je wel gaan missen, hoewel we het wel een beetje willen vasthouden."

De toekomst van dorpswinkels zien ze somber in. "Internet is daarvan een grote boosdoener. Vroeger was er ook een factor gunning, die is nu vrijwel weg. Als iedereen op het eigen dorp bleef voor de boodschappen, zou het wel gaan. Net zoals vroeger, al klinkt dat wel een beetje nostalgisch. Nu heb ik wel eens het idee dat mensen denken: 'wat men ver haalt is lekker'. Zelf probeert het ondernemersechtpaar zoveel mogelijk lokaal te kopen als ondersteuning van de lokale middenstand. Willen ze verder nog iets kwijt? "We willen natuurlijk alle klanten hartelijk bedanken voor de vaak jarenlange klandizie. We hebben het werk altijd met ontzettend veel plezier gedaan.''

Uit de krant