Week van de Pleegzorg: Onze pleegkinderen zijn van toegevoegde waarde

4 november 2019, 11:05 Algemeen 991 keer gelezen

Een rustig avondje samen op de bank zit er niet in. Een uitnodiging van familie of vrienden om met het hele gezin langs te komen ook niet en verre vakanties met zijn allen evenmin. Het gezin van Wim en Inge Noordzij telt 19 personen. "Dat zijn onze eigen kinderen, aanhang, kleinkinderen en zes pleegkinderen", leggen ze uit. "Het heeft wat nadelen, maar die zijn verwaarloosbaar als je ziet hoeveel toegevoegde waarde het geeft aan je leven. We zouden het niet anders gewild hebben".

Tekst: Mirjam Terhoeve
Foto: Familie Noordzij

Vorige week werd de 80e verjaardag van ome Dick Noordzij gevierd met een etentje buitenshuis. "We passen immers niet allemaal in zijn huisje", lacht Wim. Onze club is zo groot. Inge is echt dol op kinderen en wilde graag een heel groot gezin", gaat hij verder. "We hadden er alles bij elkaar al zeven, maar eigenlijk wilde ze er nog veel meer. Zo ontstond het idee om ons aan te melden voor tijdelijke pleegzorg. We hebben toen, dat is zo'n vijftien jaar geleden, de stap genomen en al spoedig kregen we twee broertjes van twee en vijf jaar onder onze hoede. Na een jaar bleek, dat ze toch langer bij een pleeggezin moesten verblijven en toen hebben we besloten om de langdurige zorg op ons te nemen. En de jongens zijn er nog steeds. Ze horen er helemaal bij. In de loop der tijd zijn er nog vier pleegkinderen bijgekomen. Ons oudste pleegkind is nu achttien en de jongste is vier jaar."

Isolement
"Het is geen stap die je zomaar even zet", zegt Inge. "Eerst hebben we het er uitgebreid over gehad met onze eigen, toen nog jonge kinderen. We hebben ze uitgelegd dat er ook kinderen zijn die het thuis niet altijd makkelijk hebben en dat wij ze graag een goed leven wilden bezorgen. Dat begrepen ze en ze zijn zich dan ook heel bewust geworden van de luxe die ze zelf op dat gebied hebben. Misschien is dit ook de reden geweest dat ze inmiddels allemaal heel sociale mensen zijn geworden. Daarnaast moet je het goed bespreken met je naaste familieleden. Ook die moeten er achter staan. Stel dat ze wel komen naar de verjaardag van je biologische kinderen, maar niet naar die van je pleegkinderen, dat kan heel kwetsend zijn. Gelukkig verkeerden wij in de situatie dat iedereen in onze familie- en vriendenkring hier in mee wilde gaan. Daar zijn we ze ontzettend dankbaar voor, anders kom je heel erg in een isolement terecht".

Bezoekregelingen
Bij de meeste pleegkinderen van Wim en Inge ontbrak het niet aan liefde door de biologische ouders. "Het was meer het ontbreken van het vermogen om de kinderen goed op te voeden", legt Wim uit. "Er was geen basisveiligheid. Andersom houden de kinderen houden ook veel van hun eigen ouders. Regelmatig gaan ze op bezoek. Daar krijg je dus ook mee te maken. Met bezoekregelingen. Dat doen we heel gestructureerd. Allemaal in hetzelfde weekend. De kinderen vinden het ook fijn dat wij een goede band met hun eigen ouders onderhouden. Je moet het zien als bij een echtscheiding. Daarbij willen de kinderen ook niets liever dan dat hun ouders elkaar aardig blijven vinden en ze af en toe samen dingen kunnen doen. Wij proberen dat zo goed mogelijk in stand te houden. We proberen de biologische ouders zo veel als mogelijk is bij de kinderen te betrekken"

Instanties
"Waar je ook mee te maken krijgt, zijn de hulpverlenende instanties", vult Inge aan. "Jeugdzorg en pleegzorg. In het begin waren we er niet zo over te spreken. De laatste jaren gaat het beter. Bijvoorbeeld de beslissing over de voogdij. Die ligt bij jeugdzorg en dat liep niet altijd even lekker. We hebben het als vervelend ervaren dat er zoveel wisselingen waren en bovendien ontbrak het bij de verschillende voogden die wij hebben gehad aan betrokkenheid en was er sprake van beperkte deskundigheid. Gelukkig kregen we wel veel ondersteuning van Pleegzorg. Tegenwoordig is het een taak van de gemeente en wij merken dat ook daar nog een hele inhaalslag geleverd moet worden. Er is onvoldoende kennis en besef over pleegkinderen en er is er een groot verloop in personeel. Ik werk zelf als intern begeleider op De Nobelaer en heb daardoor voldoende kennis over kinderen met rugzakjes. Ook pleegkinderen hebben die en dat is heel specifieke zorg".

Motivatie
"Pleegkinderen leven heel erg met de dag", gaat ze verder. "Bewust of onbewust wantrouwen ze je en denken ze dat ze weer weg moeten. Ze proberen je ook uit: Hoe ver kan ik gaan tot ze zeggen dat ik niet meer welkom ben? Hier thuis proberen we daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Dat vergt veel tijd en energie en soms krijg je dan heel weinig dankbaarheid en waardering. Vanuit je eigen motivatie voor het kind moet je dan doorgaan. Maar het is mooi als een kind uiteindelijk beseft dat het onvoorwaardelijk welkom is. Toch blijft het wel kwetsbaar, want al gaat het thuis goed, op school of bij een vereniging kan het weer heel anders zijn. Daarom is het belangrijk dat ook daar goed wordt meegedacht met deze kinderen en dat gebeurt nog niet altijd, helaas".

Toegevoegde waarde
Ondanks dat zijn Wim en Inge erg blij met al hun kinderen. "Natuurlijk is het druk", beaamt Wim. "We hebben allebei een drukke baan. Inge werkt nog drie dagen in het onderwijs en op de andere dagen is ze vaak op pad met de kinderen naar allerlei therapieën. Daarnaast moet er nog gewassen en gekookt worden voor acht personen en in het weekend komen de oudste kinderen ook vaak naar huis, dus dan zijn we regelmatig met tien tot twaalf personen hier. Ja, dan is het misschien wel eens rommelig, maar ach, als dat het ergste is? Onze zoon Nolan en zijn vriendin Joanne hebben inmiddels ook de cursus voor pleegzorg afgerond en zijn nu weekendpleegouders voor de jongste drie. Dit om ons in het weekend wat te ontlasten. Ach, eigenlijk helpen ze allemaal wel wat mee als ze hier zijn. Verder kunnen we een beroep doen op een gespecialiseerde oppas als we eens samen weg willen, want ook daar hebben we wel eens behoefte aan".

"We doen het inderdaad echt samen", zegt Inge tot slot, "en daarom kunnen we het volhouden. Soms zeggen mensen weleens tegen ons dat ze bewondering hebben voor wat wij doen. Dat is natuurlijk leuk om te horen, maar dat mag absoluut geen drijfveer zijn om pleegouder te worden. Je doet het niet voor de buitenwereld. Je moet het echt doen vanuit je eigen gevoel en voor de kinderen. Wat ons betreft geeft het ons leven echt heel veel toegevoegde waarde en ik zou geen ander leven gewild hebben".