Kees en Corry van 't Zelfde liepen pelgrimsroute naar Santiago
Algemeen 857 keer gelezenDe pelgrimsroute naar Santiago de Compostela wordt jaarlijks door duizenden mensen uit de hele wereld gelopen, gefietst of op andere manieren afgelegd. Allang niet alleen meer vanuit religieus oogpunt, maar vooral ook om het cultuurhistorische erfgoed en de overweldigende natuur onderweg te bewonderen. Dit geldt ook voor Kees en Corry van 't Zelfde uit Middelharnis. Onlangs kwamen ze terug van hun vierde reis naar het Pelgrimsoord. En nog steeds zijn ze diep onder de indruk van alles wat ze onderweg hebben gezien en meegemaakt. "Het is een beleving, die eigenlijk niet in woorden is uit te drukken", zeggen ze eensluidend. "We raden het iedereen aan".
Tekst: Mirjam Terhoeve | Foto's: Familie Van 't Zelfde
De traditie van de bedevaart gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, nadat volgens de legende in 814 het graf van de apostel Jacobus in Compostela gevonden was. Omdat er steeds meer gelovigen naar de pelgrimsstad trokken, werden steeds meer routes uitgezet, meer dan 60 momenteel. De meest bekende is de route vanuit Frankrijk, de Camino Frances. Deze route hebben Kees en Corry in 2006 op de fiets afgelegd. "Via een kennis hoorden wij over deze tochten en werden ook enthousiast", vertelt Kees. "In mei van dat jaar namen we allebei 6 weken vrij en gingen op pad om de 3000 km vanuit ons huis te fietsen. Deze beleving voelde zo goed, dat sindsdien al onze tochten in het teken van de Camino zouden staan. Voor ons niet uit geloofsovertuiging, maar als beleving. Het voelde als een film die niet meer van je netvlies verdwijnt, zo mooi was het om mee te maken. Al onze volgende vakanties werden dan ook op de fiets afgelegd. In 2013 waren we weer in Spanje en besloten toen om weer een stukje van de pelgrimsroute te fietsen, dit keer de Camino de la Plata. Deze loopt vanaf Sevilla naar het Noorden. De zogenaamde zilverroute. Deze weg werd door de Romeinen gebruikt om het goud en zilver vanuit de Noord-Spaanse mijnen naar de Middellandse Zee te vervoeren. We waren zo onder de indruk van de natuur en het landschap, dat we ons voornamen om deze route ooit nog eens wandelend te doen. In 2016 deden we echter eerst nog een ander stuk met de fiets. Die was vanuit Pamplona en via Lissabon en Porto. Toch bleef steeds onze ambitie om nog eens te gaan wandelen en dit jaar hebben we de daad bij het woord gevoegd".
Duidelijke routes
"Dat kwam mooi uit, omdat ook ik nu ben gestopt met werken", vult Corry aan. "We zijn allebei gezond, dus waarom zou je wachten? We hebben vooraf zo'n 500 kilometer geoefend. We maakten steeds langere wandeltochten met en zonder rugzak. Je moet immers toch wat meenemen onderweg. Nu is het wel zo, dat de routes goed zijn aangegeven. De bordjes met de jakobsschelp staan overal langs de route en wijzen je de weg. Ook is er volop keuze in boekjes en kaarten, waarop de routes staan aangegeven en ook de afstanden tussen alle rust- en overnachtingsplaatsen. Als je lid wordt van het Jacobsgenootschap kan je bij hen een Pelgrimspas aanvragen, waarmee je toegang krijgt tot de rustplaatsen, Refugio's genoemd. (Refugio is het Spaanse woord voor rustplaats.) Hier kan je tegen een kleine vergoeding eten en overnachten. Ook kan je daar je stempelkaart laten afstempelen. In Santiago willen ze natuurlijk wel bewijs zien, dat je de route helemaal hebt afgelegd. Als dat zo is krijg je een credencial, oftewel een getuigschrift. Maar voor ons was dat niet eens het hoofddoel. Wij gingen vooral voor de reis zelf. En die is zo prachtig. Dwars door de binnenlanden van Spanje. Over 1000 jaar oude Romeinse wegen, paden met kinderkopjes eigenlijk, over stenen, bergpaden, langs kleine dorpjes, waar je als pelgrim hartelijk ontvangen wordt door de lokale bevolking. Alle pelgrims hebben een jakobsschelp bij zich en als de mensen dat zien, dan zijn ze heel behulpzaam. De route voert verder, langs mooie steden vol culturele bezienswaardigheden en vele kerken en kloosters. In alle kerken staat een beeld van Jacobus. De een nog mooier uitgevoerd dan de ander. Je bepaalt zelf je tempo, dus als we op een mooie plek waren, dan bleven we soms wat langer om rond te kijken. Het is allemaal zo relaxed. Je komt helemaal tot rust".
Sneeuw en wind
"Soms waren er dagen, dat alleen de stilte overheerste", beaamt Kees. "Toch is het niet eenzaam. Je ontmoet onderweg vele andere pelgrims. Uit alle landen van de wereld. Soms loop je een stuk samen op, dan weer gebeurde het, dat we ze 's avonds weer tegenkwamen bij het eten of in de slaapzaal van de Refugio, waar je vaak met meerderen sliep. En wie denkt dat Spanje alleen maar zonnig en warm is, die heeft het mis. We hadden er bewust voor gekozen om in het voorjaar te gaan, om de ergste hitte te ontlopen, maar het kan juist behoorlijk koud zijn in het voorjaar. Soms begon de dag met 2 graden en eindigde op 17 graden. Dat was enorm wennen, die temperatuurverschillen. We hebben ook twee dagen gehad, waarop de gevoelstemperatuur niet boven nul kwam en we door de sneeuw liepen op de pas bij Pardonelo, met een harde noordenwind tegen. Dat was afzien. We lagen met kleding aan in bed, zo koud was het".
Als een film
"Maar alles bij elkaar, de reis, de wind, de zon, de regen, de blaren, de vogels, de planten, het landschap, de ontmoeting met de bewoners en de cultuur, maakt de Camino enorm bijzonder", zeggen Kees en Corry tot slot. "Als een film die voor altijd op je netvlies zal blijven. Uiteindelijk kwamen we op 12 april aan in Santiago na 47 wandeldagen, best wel emotioneel na een tocht van totaal 1100 km. Na het bezoek aan de Kathedraal, om Jacobus te bedanken en het verzilveren van de credencial, zagen we alle wandelaars terug waar we een band mee hadden opgebouwd. Moe en voldaan, maar ook een beetje teleurgesteld, omdat het voorbij is. Of we het nog eens gaan doen, dat weten we nu nog niet, maar als het zo is, dan gaan we zeker weer wandelen. Met fietsen, fiets je de Camino en met wandelen beleef je de Camino. We raden het iedereen aan".
De reis van Kees en Corry is te bekijken op www.cenk.waarbenjij.nu
