Peter Keuker zegt De Inktvis na dertig jaar vaarwel

20 januari 2015, 16:18 Algemeen 701 keer gelezen

DIRKSLAND – Eerst was hij een paar jaar hoofd der openbare school in Dirksland, daarna nog jaren directeur van De Inktvis. Maar aan een tijdperk van dertig jaar is nu een eind gekomen: Peter Keuker heeft vorige week vrijdag officieel afscheid genomen van 'zijn' school en vooral van de mensen met wie hij te maken had tijdens zijn schoolleven.

Tekst en foto: Kees van Rixoort

Keuker kwam in 1984 naar Dirksland. De zomer ervóór was zijn voorganger, meester Prins, plotseling overleden. Er was dus een nieuw hoofd der school nodig. Moest het een van de docenten worden, of iemand van buitenaf? Daar was veel over te doen. Uiteindelijk benoemde de gemeenteraad van Dirksland Keuker. Hij had een sollicitatiebrief geschreven omdat hij meer wilde dan alleen voor de klas staan. Het had ook de openbare school in Borculo kunnen worden, want daar had hij ook gesolliciteerd.

"Ik kende Flakkee door en door, mijn moeder komt uit Oude-Tonge. Dirksland, dat is een deftig dorp, zei ze." Peter Keuker groeide op in Laren, in het Gooi. Zijn vader had een garage annex taxibedrijf. Als het gezin in de jaren vijftig met de auto naar Oude-Tonge ging, trok het daar veel bekijks. Veel auto's reden er immers nog niet.

Onderwijs trok

Na de mulo, de havo en militaire dienst ging Keuker naar de pedagogische academie in Hilversum. Het onderwijs trok, dat was algauw duidelijk. Op de zwemvereniging gaf hij als jonge jongen al zwemles en als er buiten werd gevoetbald, dan nam hij moeiteloos de leiding in handen: partijtjes samenstellen, afspraken maken... De sportacademie was ook een reële optie – als verwoed zwemmer lag Peter elk vrij moment in het water – maar, helaas, daar was het aantal aanmeldingen groter dan de capaciteit.

Na de pedagogische academie stond hij tien jaar voor de klas op een openbare lagere school in Nijkerk. Het was een 'groeischool'. Keuker was er ook nog een tijdje waarnemend hoofd. "Ik heb daar een hele mooie tijd gehad. Wat ik daar aantrof, was, net als hier in Dirksland, een team met fijne collega's." Maar hij wilde graag meer, en kwam dus in 1984 op Flakkee terecht.

"Het moest allemaal heel snel. Op woensdag stond ik nog voor de klas in Nijkerk, op donderdag en vrijdag was de verhuizing en op maandag begon ik in Dirksland." Vier dagen per week voor de klas, één dag 'ambulant'. Dat is nog jaren zo gebleven. Later gingen de directietaken meer tijd opslorpen en nam het aantal lesuren verder af. "Je had veel meer tijd voor de mensen, voor gesprekken. Computers waren er nog niet en vergaderen deed je eens in de twee weken", blikt hij terug op de beginjaren.

Nieuwe methoden

Wat Peter Keuker in Dirksland aantrof was een school met verouderde methoden. De reken- en taalmethoden waren, op zijn zachtst gezegd, gedateerd. In de taalmethode kwam zelfs de oude spelling nog voor. Dit kan écht niet, zei het nieuwe hoofd der school. Hij veranderde de methoden. "Als je nu bij De Inktvis gaat kijken, zie je actuele methoden." Het onderwijs is gemoderniseerd en gestructureerd, ook met behulp van het schoolwerkplan, dat Keuker introduceerde.

Met het pand was in 1984 niets mis. In 1979 was een nieuw schoolgebouw in gebruik genomen. Maar in de loop der jaren groeide de school, die in 1986 De Inktvis was geworden na een fusie met de openbare kleuterschool, en barstte ten slotte haast uit zijn voegen. Elke ruimte – ook de 'leefkuil' in de hal en het speellokaal – was benut voor het geven van lessen en er verschenen ook steeds meer noodlokalen. Dit kan zo niet langer, kreeg de gemeenteraad te horen. Die besloot vervolgens dat niet alleen de protestants-christelijke basisschool Prins Maurits een nieuwe school mocht bouwen, maar ook De Inktvis.

Het bouwen was een mooie tijd, vindt Keuker. "We hadden gekozen voor een bouwteamconstructie. Daardoor konden we ons overal mee bemoeien. We hebben ook zelf de architect gekozen. Het heeft er uiteindelijk toe geleid dat er een schoolgebouw kwam, dat bij ons past."

Klapsigaren

Toen hij naar Dirksland kwam telde de school 120 leerlingen en trok het openbaar lager onderwijs ongeveer 30 procent van de leerplichtige populatie. De rest ging naar de Prins Maurits. De percentages zijn daarna wel veranderd, geeft Keuker aan. Het percentage dat nu voor De Inktvis kiest is 37 en het aantal leerlingen bedraagt 210. De samenwerking tussen de twee Dirkslandse scholen kwam overigens goed van de grond. "Samen met Wim Bruggeman (de toenmalige directeur van de Prins Maurits, red.) zijn we, in de aanloop van de nieuwbouw, scholen wezen bekijken. Het klikte tussen ons. Op Koninginnedag gingen we leerlingen mixen. Dat was een doorbraak. Nee, tussen het openbaar en christelijk onderwijs was op een gegeven moment geen harde concurrentie meer. En de tijd van 'openbare klapsigaren' en knokpartijen op de Voorstraat was definitief voorbij."

Wat niet wil zeggen dat Keuker niet voluit voor openbaar onderwijs kiest. "Je leert er omgaan met alle rangen en standen, en soorten van geloof, met begrip en respect voor elkaar", beargumenteert hij zijn visie.

Nu, na de laatste kerstvakantie, gaat hij niet meer naar school. Het is een bewuste keus, hij is nog geen 65. "Waarom? We willen nog zó veel. Ik heb een zus in Amerika, we hebben drie kleinkinderen; mijn moeder is 92, daar gaan we heel regelmatig naartoe." Daarnaast is Keuker politiek actief – lid van de gemeenteraad – en is hij bezig de geschiedenis van het openbaar onderwijs in Dirksland te boekstaven. In 2017, als het honderdvijftig-jarig bestaan wordt herdacht, moet het boek klaar zijn.

Excellent

Hij kijkt terug op een mooie periode in Dirksland. Na de 'valse start' is er rust, respect en ook vriendschap gekomen. "Ik laat een moderne school achter met goed geschoolde leerkrachten, die zich ook bij- en nascholen, een kwaliteitsplan en een inspectierapport waarin het woord excellent staat. Ik heb met heel veel plezier op De Inktvis gewerkt. Ook in moeilijke tijden heb ik veel warmte ervaren. Een hele fijne en mooie tijd met steeds weer nieuwe uitdagingen. Het mooie van het onderwijs? Ik kan mezelf erin kwijt. Kinderen zijn vaak heel dankbaar. Wat ik wel te horen krijg van oud-leerlingen is: je was streng, maar wat hebben we gelachen…"