Afbeelding

“Ik ben dankbaar voor alle hulp in de moeilijkste tijd van mijn leven”

Algemeen 1.141 keer gelezen

SOMMELSDIJK - Wat er in de toekomst in het verschiet ligt, is voor iedereen onzeker. Voor sommigen weegt die onzekerheid extra zwaar. Maryna Protsenko vluchtte samen met haar 11-jarige dochter vanuit Oekraïne naar Nederland, weg van de oorlog die daar woedt. Aan Eilanden-Nieuws vertelt zij hoe moeilijk het is om vooruit te kijken, maar ook hoe blij ze is met de veilige plek en alle hulp die wordt geboden.

Door Klazina de Bakker

We ontmoeten Maryna Protsenko (36) op de School met de Bijbel in Sommelsdijk, waar ze momenteel werkzaam is als begeleider van Oekraïense leerlingen. Op een werkplek in een hoek van de gang helpt ze een meisje met een lange blonde paardenstaart met het opstapelen van haar boeken en tekenspullen. Zodra de leerlinge terug is naar het lokaal, vertelt Maryna in het Engels haar indrukwekkende verhaal.

“Toen de oorlog kwam, vluchtte ik samen met mijn 11-jarig dochter Anzhelika naar Nederland. Mijn man, die werkzaam is bij de politie, bleef achter in Oekraïne. Na eerst in Ridderkerk en Hellevoetsluis te hebben gewoond, kregen we een plekje in Geldershof in Dirksland.” Maryna laat foto’s zien van de grote kamer, die ze heeft omgetoverd tot een gezellige ruimte. Kerstlichtjes maken de warme sfeer compleet. Toch moeten moeder en dochter opnieuw verhuizen, omdat er voor Geldershof andere plannen klaarliggen. In het nieuwe jaar vertrekken ze naar Middelharnis.

Aanpassing verschilt van kind tot kind
Maryna, die in Oekraïne werkte als psycholoog, helpt nu op verschillende eilandelijke basisscholen Oekraïense leerlingen om hun weg te vinden in het Nederlandse onderwijs. Ze begeleidt hen bij verschillende schoolvakken en verzorgt ook psychologische lessen. “De kinderen zijn altijd blij als ik er ben. Er zijn tussen de vijftig en zestig Oekraïense kinderen die op verschillende scholen op Goeree-Overflakkee zitten. In het voorjaar gingen ze naar een taalklas, waar ze les kregen van Nederlandse leraren ondersteund door een tolk. Nu zitten ze op de gewone basisschool, waar ze soms het enige kind in de klas zijn dat de taal niet spreekt. Voor veel kinderen klinkt Nederlands als geroezemoes, waar ze geen betekenis aan kunnen geven. Hoe de aanpassing verloop, verschilt van kind tot kind. Er zijn kinderen die het naar hun zin hebben op school, maar ook kinderen die de minuten tellen tot de schooldag voorbij is of tot er iemand langskomt die in hun eigen taal met hen kan praten. Het zou gemakkelijker zijn als ze met meerdere Oekraïense kinderen in één klas zouden zitten.”

De onzekere toekomst is moeilijk, zowel voor kinderen als voor volwassenen, vertelt Maryna. “Zij zien op het nieuws wat er in Oekraïne gebeurt. Ze maken zich zorgen, zeker als het gezin hier niet compleet is en er een gezinslid is achtergebleven. Bij sommigen is de gedachte om terug te gaan zo sterk aanwezig, dat ze het lastig vinden om te investeren in het leren van Nederlands of om hun draai te vinden op de plek waar ze nu zijn.” Maryna begrijpt dat wel. Zelf voelt ze ook het gemis van haar man en haar familie. Ze spreekt hen gelukkig wel regelmatig via Messenger en andere digitale middelen.

Vliegtuigen
Over teruggaan denkt Maryna nog niet na. “Er is geen plek in Oekraïne waar het niet gevaarlijk is. Het is niet leefbaar zonder elektriciteit en internet, en met de dreiging van bombardementen. Het gevoel dat ik had toen ik met mijn dochter moest vluchten voor vallende bommen was traumatisch, dat wil ik nooit meer hebben. Toen we net in Nederland waren, was ik steeds bang als er een vliegtuig over kwam. En dat gebeurt hier nogal eens, veel vaker dan in Oekraïne. Ook de sirenes, die elke eerste maandag van de maand afgaan, roepen nog steeds een paniekreactie op. Niet alleen bij mij; ik krijg er ook vragen en opmerkingen over van de leerlingen die ik op de scholen spreek.”

Dankbaar onder moeilijke omstandigheden
Maryna is een sterke vrouw, die gemakkelijk praat en veel lacht, ondanks haar moeilijke omstandigheden. Waar ze die kracht vandaan haalt? Maryna glimlacht. “Oekraïeners zijn sterke mensen. We zijn eraan gewend om het niet gemakkelijk te hebben, ook al voor de oorlog kwam. Alles moet snel, we werken hard en we zijn vaak gehaast. Dat is nodig om geld te verdienen, om te kunnen leven. Die houding helpt ons om ons hier aan te passen. Ondanks de omstandigheden zijn we in staat om sterk te blijven en te overleven.” In de afgelopen tijd heeft Maryna Nederlandse vrienden gevonden. Bij hen thuis zal ze samen met haar dochter kerst vieren. “Het is heel fijn om dat in een familie te kunnen doen, daar ben ik erg blij mee.”

Vooruitkijken valt niet mee voor Maryna. “Alles is onzeker. We zijn gevlucht en moeten nu voor de vierde keer in een jaar verhuizen. Het is de moeilijkste tijd van mijn leven. Wat mij helpt, zijn de mensen om mij heen en het geloof dat God bij mij is. Ik ga elke zondag met mijn Nederlandse vrienden mee naar de kerk. Daar heb ik het gevoel niet alleen te zijn en raken nare gedachten op de achtergrond. Ik ben vooral dankbaar voor alle hulp die we hier krijgen. De Nederlanders hebben ons zo goed geholpen en doen dat nog steeds. Van de één kregen we een nieuw tapijt, van de ander bestek en bij de kringloopwinkel mochten we gratis iets uitzoeken. We voelen ons hier veilig en er wordt voor ons gezorgd. Dat maakt mij in deze moeilijke omstandigheden erg dankbaar.”

Uit de krant