Petrus Vertelt
Wat was er dan zo bijzonder aan die avond, dat deze voor herhaling vatbaar zou zijn? Het was een 'gewone avond' in een 'gewone kerk'. Aan het woord was een viertal 'gewone mensen'. Drie vertellers waren afkomstig uit Stellendam en één uit Dirksland. Ze vertelden over gebeurtenissen of ontwikkelingen in hun leven, die volgens hen het doorgeven waard waren. Zonder opsmuk brachten ze hun verhaal in een sfeervol ingericht gedeelte van de kerk. Van de vier vertellers kende ik er twee oppervlakkig. De andere twee kende ik niet. Ondertussen zijn de vier verhalen bij mij wat ingedaald en – hoewel het bij de meesten maar over een klein deel van hun leven handelde – zijn de vertellers mij bekend of meer bekend geworden. Hoe dit komt? Ik heb hier maar één woord voor: authentiek. Ze vertelden eenvoudig hun verhaal. Bij enkelen was er wat begrijpelijke spanning, want het waren geen beroepsverhalenvertellers. Maar dit kwam de echtheid juist ten goede. Het resultaat was dat ze geen vreemden meer voor mij zijn, ondanks dat ik waarschijnlijk de meesten niet zo vlug meer zal spreken. Het vertellen vergt natuurlijk wel wat moed. Maar het luisteren naar verhalen van anderen is ook – zeker voor mij – een hele opgave. Meestal ben ik vlug afgeleid en maak er een eigen verhaal van. Bij 'Petrus Vertelt' was hier geen sprake van. In een wereld - dus ook op het eiland - waar men steeds meer langs elkaar heen gaat leven, zouden dergelijk 'gewone' vertelmomenten verbindend kunnen werken. Deze bijeenkomsten hoeven niet altijd gelikt of strak georganiseerd te zijn en in een kerk plaats te vinden. Misschien maar met een aantal 'vreemde' mensen gewoon gaan doen? Misschien zeggen we dan ook: "Dat zouden we vaker moeten doen."